We zijn een aantal maanden verder. Corona heeft ook ons tafelgenootschap parten gespeeld. Het is nu al ruim 3 maanden geleden dat we elkaar gezien hebben. Op de vooravond van de grote corona crisis was de laatste keer dat we samen waren. Hierom is dit de perfecte dag om weer eens samen te gaan eten. Hiernaast is het vandaag een speciale dag voor Mike. Het is vandaag de Internationale dag van de Appel. De zelfverklaarde feestdag van Mike. Deze jongeman heeft dit een aantal jaren geleden zelf in het leven geroepen en in beperkte kringen is dit echt een ding geworden. Dus zet het maar alvast in je agenda vast voor de komende jaren!!
Maar op deze internationale dag van de Appel mogen we dus weer. We gaan weer eten in Oirschot. Erik is vandaag verantwoordelijk voor de organisatie en over dit restaurant hebben we al meerdere verhalen van die jongen gehoord. Dus allen zijn we een beetje gespannen wat we vandaag kunnen verwachten. Helaas heeft de corona tijd ook bij ons een slachtoffer opgeëist. Sander is namelijk in de thuiswerkperiode door zijn rug gegaan. Hij is er al even geleden door geveld, maar helaas voor de beste man ziet het vooruitzicht er nog niet veel beter uit. We mogen dus weer gebruik maken van onze joker, "De Yeti van Acht" gaat ons weer vergezellen. Dion heeft er erg veel plezier in, totdat hij opvangt dat we naar Oirschot mogen gaan, wat ook betekent dat er een fietstocht van een uur mag worden afgelegd. Om dit allemaal iets beter te maken zullen Mike en Rik hem hierbij vergezellen op de benauwdste dag van dit jaar tot nu toe. Als Mike na een kleine fietstocht bij Dion aankomt is deze jongen al haast uitgedroogd en dan zijn ze pas op een kwart. Maar na een fietstocht door helse luchtvochtigheid komen ze eindelijk aan in Oirschot. We hebben even afgesproken bij Erik thuis, zodat we daar even wat kunnen hydrateren. We hebben elkaar ook al een aantal maanden niet meer gezien. Dus de tijd bij Erik thuis wordt ook goed gebruikt om weer even bij te praten met elkaar. Wat is er bij iedereen de afgelopen maanden gebeurt en wat gaat er de komende maanden gebeuren. Maar na de hydratatie is het dan toch echt tijd om naar La Fleurie te gaan.

Eenmaal bij La Fleurie aangekomen moesten we allemaal wel een beetje wennen. Wij stormen meteen naar binnen opzoek naar ons tafeltje. We denken alleen niet meer aan alle corona maatregelen en worden meteen door de gastvrouw weer naar de ingang terug gewezen om eerst even onze handen te ontsmetten. We hebben hier meteen goed gebruik van gemaakt en alles ontsmet wat er te ontsmetten is. Het restaurant heeft netjes met onze wensen rekening gehouden en er is een mooi klein zaaltje omgebouwd met een extra grote tafel. Zodat wij allen aan een tafel kunnen plaats nemen en dat we geen andere mensen tot last zijn. Het is een echte win-win situatie. Dion kan natuurlijk zijn handen niet thuis houden en begint direct bij binnenkomst op allerlei knoppen van de airco te drukken. Nadat de gastvrouw terug komt is er even het idee dat Dion deze airco al om zeep heeft geholpen. Maar nadat er een tweede medewerker bij is gekomen, blijkt de airco gewoon uit te staan. Om de benauwdheid een beetje buiten te houden, zetten we hem direct op standje diepvrieskast. Nadat we rustig op onze plaats zijn gezet komt er al snel de eerste fles wijn op tafel te staan. Heerlijk wijntje, voor sommige wel een beetje warm, want de tweede fles was niet gekoeld. Gelukkig wordt dit door het personeel snel herstelt en kunnen we naast de wijn genieten van een geweldig aperitiefje. Deze zongedroogde banaan is niet alleen een lust voor ons oog. Het wekt ook direct onze lust op. Dit betekent ook dat er al snel praat op tafel ligt. Dion heeft deze keer gaan aanpassingsproblemen dus we zitten allemaal snel in ons oude patroon. We slaan soms een beetje stil als het personeel ons achterkamertje komt binnenlopen. Maar ongemakkelijk wordt het nooit. Dit komt ook doordat Mike graag in geuren en kleuren aan het personeel uitlegt waar we het over hebben. Niemand zit hier alleen op te wachten. Nick heeft ondertussen zijn telefoon in zijn hand en gebruikt het gehele restaurant als persoonlijke fotostudio. Glazen worden opnieuw opgesteld, kasten worden verschoven. Alles voor het perfecte plaatje.
Wat er hierna volgde is niet meer voor ons allemaal even scherp. We hebben in ieder geval heerlijk gegeten bij La Fleurie. Zelfs Dion, mister ik hou niet van kleine porties, heeft zitten te genieten. Dit komt natuurlijk door de uitstekende eten, maar ook door de combinatie van eten en wijn. Het personeel wist bij elke wijn een mooi verhaaltje te vertellen. Nog belangrijker het raakt ook niet van de slag af, als Mike de wijn namen schreeuwend na zegt, omdat hij denkt dat het een soort Pokemon is. Helaas bestaat de Gavi Gavi pokemon nog niet, maar lekker wijn is de Gavi Gavi zeker wel. Het personeel heeft vanavond wel meer te stellen met Mike. Maar iedereen gaat er netjes en hartstikke vrolijk mee om. Zelfs een oud collega die Mike al heel de avond bedient, maar waar hij de naam niet meer van kan herinneren.

En waar hebben we allemaal van zitten te genieten? Heerlijke met sesam gegarneerde tonijn, een geweldig stukje witvis, eendenlever die Tim liever overslaat. Dit terwijl hij geen idee heeft wat voor geweldig stukje vlees dit wel niet was. Om te eindigen met nog meer heerlijke wijn. Heel de avond hebben we zitten te genieten en ze waren zeker niet guitig met het inschenken van de wijn. Dit leid weer tot de normale taferelen aan tafel, taferelen die we de volgende dag niet meer allemaal kunnen herinneren. Maar we weten nog wel dat we zijn geëindigd met en heerlijke plankje met kaas. En als ik zeg dat we daar mee zijn geëindigd, bedoel ik iedereen behalve Nick. Deze jongeman voelt zich schijnbaar te goed voor Oirschots kaas, want hij ging maar snel aan het ijs. Deze keer gelukkig voor hem zonder zure ananas, want dat is klaarblijkelijk een typisch Gilze's nagerecht. De rest zat zonder twijfelen samen te genieten van de kaas. Na de kaas was het helaas al tijd om La Fleurie weer te gaan verlaten. Maar dat kon natuurlijk niet zomaar, dus gelukkig hebben we nog even wat geschreeuwd naar het personeel om iedereen te bedanken voor de goede zorgen van deze avond. Tijdens deze benauwde avond in Oirschot hebben we in ieder geval genoeg gehydrateerd.

Uit gaan in Oirschot, sinds het vrijgezellenfeest van Erik zijn we hier niet meer geweest. De illustere avond dat we flink gesneuveld door Oirschot heen sjokte. Dat staat ongeveer wel synoniem aan Oirschot, want ook na ons laatste etentje in Foodbar D'Stomerij zijn we behoorlijk gesneuveld. Sommige tenten in Oirschot nemen corona wel erg letterlijk, want daar mogen dus wel 15 jarige meisjes tegen ramen kapot geschuurd worden, maar wij als volwassen mannen werden geweigerd omdat het te druk was. Beetje vreemd, maar we laten ons niet zomaar van de leg brengen. Dus zijn we maar weer naar Foodbar D'Stomerij gegaan. Het was ons hier de laatste keer erg bevallen, gelukkig voor ons herkent de eigenaar Rik niet meer en stond er buiten ook geen beeld in bruikleen meer. Wat hij in het verleden al eens in zijn nek heeft gelegd. De alcohol en verveling slaan echter snel toe in de Foodbar D'Stomerij. We hebben hier maar tot in de late uren zitten de dobbelen en drinken. Iets wat ons erg goed afgaat. Misschien was het verveling, misschien was het het besef voor sommige dat er ook nog een ellenlange fietstocht naar huis op het menu stond. Helaas moet niet alleen Dion nog even wennen aan de late avonden, want de beste man was buitengesloten. Maar na wat gebel, geschreeuw en geklop werd gelukkig voor hem de deur nog geopend, want anders was het weer een nachtje bij de honden voor hem geworden.

De volgende ochtend waren we gelukkig allemaal weer snel aanspreekbaar, ook hadden bepaalde personen wel een pittige ochtend. Maar al snel kwamen we ook tot de conclusie dat we allemaal gesneuveld waren aan het einde van het eten. Maar dat uitgaan in Oirschot voor ons allemaal een ontnuchterde ervaring was geweest. En dat blijft misschien wel centraal staan tijdens deze avonden. Ondanks dat we elkaar door corona een aantal maanden niet hebben kunnen zien het tafelgenootschap blijft een ontnuchterende samenkomst in ons leven. Hierom blijven we elkaar zien, zelfs een kleine wereldwijde pandemie kan ons niet stoppen. We hebben hierom maar de volgende Panjoel snel gepland, snel voordat de Rona weer roet in ons eten gaat gooien.