Met de versoepelingen in zicht beginnen onze magen ernstig te rommelen… en ditmaal is Dion aan de beurt om een restaurant te regelen! Ondanks dat de beste man al lang en breed weet waar hij naar toe wil duurt het toch nog enkele maanden voordat het zover is. Blijkbaar zijn ontbrekende reserveringsmodules, maximum aantallen, telefonisch reserveren en Mike’s agenda grootse obstakels. Maar ruim acht maanden na ons laatste etentje in Tilburg is het dan zover: Dion laat weten dat we in Acht gaan eten. Extra comfortabel voor hem; hij kan gewoon naar huis toe lopen. En laat hij weten: prima bereikbaar met de bus voor diegenen die met het OV willen komen.
Terwijl hij denkt dat alles goed geregeld is, stromen de eerste klachten via de app al binnen. Want in Acht zijn er geen gelegenheden om vooraf in te drinken en Mike wil voor geen goud in een bus omdat die stinken naar pis. Er wordt dus ingedronken bij Dion thuis en (bijna) iedereen zal sportief op de fiets gaan. Echter… na een paar geweldig mooie dagen valt het - op de dag dat we los mogen - met bakken uit de hemel. Daarop offert Erik zich op om de boys naar het etentje te rijden.
Heel erg vindt Erik dat niet, want hij blijkt tijdelijk op een zeer streng dieet te zitten omdat de beste jongen helemaal uit balans is – vanwege het te lang negeren van een gevoeligheid voor gluten, tarwe en melk. Om straks weer volle bak mee te kunnen draaien met het eet-gezelschap heeft hij in de afgelopen twee maanden o.a. geen druppel alcohol gedronken en geen grammetje suiker gegeten. En er zijn nog twee maanden voor de boeg. Om aan te kondigen dat we met een uitdagend gezelschap naar het restaurant zullen komen heeft hij dus vooraf zijn dieetwensen doorgegeven, waarop er wel lichtelijk paniek leek uit te breken…
Kersverse vader en Panjoel-tafelgenoot Tim is weer uit Voorrrrjschoten komen afreizen en heeft onverwacht besloten om helemaal los te gaan. Hij zal daarom slapen in zijn ouderlijk huis te Best, maar onderweg ontdekt hij dat hij de sleutel is vergeten. Na half Best rond te zijn gereisd op zoek naar reservesleutels is Tim niet te beroerd om zijn ouders weg te roepen uit het crematorium van Heeze om de sleutels te komen brengen. Bovendien moeten ze de in Acht geparkeerde auto van Tim naar het ouderlijk huis rijden en zich vervolgens uit de voeten maken - naar de camping - om maar geen last van de beste jongen te hebben. Wat een bofkont.
Na ons etentje in Tilburg beginnen we wat meer te wennen aan het idee van restaurants midden in woonwijken. En ook dit keer is het raak. We rijden door een poort met hekwerk – het zou zomaar iemands oprit kunnen zijn – de parkeerplaats van het restaurant op. We maken snel een rondje door een Corona test-straat (die daar toevallig ook blijkt te zijn) en kunnen zonder veel obstakels de auto in de grindbak rijden. Terwijl we aan komen lopen worden we buiten opgewacht door een beeldschone dame die ons welkom heet en naar de tafel dirigeert. Onderweg naar de tafel is er een compleet visueel spektakel vanwege de diverse knappe serveersters in mooie uniforme jurkjes.
Terwijl onze ogen zowat uit onze kop vallen worden wij tegelijkertijd aangestaard door de andere gasten die zich bijna allemaal in uitermate keurige zwarte of witte overhemden of avondjurken hebben gestoken. Qua kleur dus perfect passend met de zwart-witte jurkjes van onze gastvrouwen. Wij zijn wat meer casual én in diverse kleuren gekleed. In dergelijke mate zelfs dat Dion – die wel chique gekleed was – tijdens het indrinken besloot om te downgraden en ook maar iets casuals aan te doen.
We voelen ons wat overvallen door de setting en wat onwennig na al die uit-eten vrije maanden en dus besluiten we rustig en beschaafd te beginnen. Overweldigd door het dikke wijn-boekwerk met dito prijzen besluit Mike om naar de huiswijn te informeren – en deze bevalt gelukkig prima. We worden door de gastvrouw en serveersters prima op ons gemak gesteld en kiezen voor een vijf gangen menu met wijn-arrangement. Met het laatste doen Erik – uiteraard - maar ook Nick, die vanuit het verre Reeshof is komen rijden, niet mee. Gelukkig voor hen wordt het water (plat – maar ook bruisend) in het begin steeds goed aangevuld. En zo kan Nick zich gefocust wijden aan zijn opdracht: het vastleggen van al het lekkers in mooie foto’s.
En dan realiseren we ons dat ons gezelschap sinds lange tijd weer compleet is: We zijn alle zeven aanwezig! De eerste gerechten komen ter tafel en gedurende de avond blijkt het steeds lastiger voor de serveersters om te mogen vertellen wat ze hebben ingeschonken of geserveerd. Maar na diverse corrigerende stompen, verbale vermaningen of een geschreeuwde “ACHTUNG” was er dan toch volop aandacht voor de serveersters. In geuren en kleuren werd vervolgens toegelicht waarom een wijn bijpassend is, of wat er op onze borden lag gedrapeerd. Regelmatig had Mike de wijn al op voordat het gerecht werd opgediend, wat uiteindelijk een reactie als “het zal weer eens niet” van de serveerster opleverde.
Ook de streng dieetende Erik werd op zijn wenken bediend – al bij het eerste gerecht bleek dat er vanuit de keuken uitstekend rekening was gehouden met het dieet, tot groot genoegen van de beste jongen. De gerechten weken nauwelijks af van wat de rest kreeg geserveerd. We begonnen met diverse vis-gerechten, met o.a. kabeljauw en rode mul. Wat hebben we weer mogen genieten. En tegen de tijd dat de kalfshaas op tafel kwam had de bijpassende wijn zijn werk gedaan en begon het gezelschap luidruchtiger en ongeremder te praten.
Het duurde niet lang voordat termen als ‘kontsex’, ‘dirty pinky’, ‘vleespet’, ‘knalpijp’ en ‘tea-bagging’ over tafel vlogen. Met name Tim werd steeds luidruchtiger. Even dachten we dat Rik hem trachtte te corrigeren met wat extra volume, maar ook Rik ging ditmaal weer los. Zoals we gewend zijn, dachten we, maar Tim besloot uiteindelijk toch qua volume de alleenheerschappij op te eisen. Nick en Erik, als bewust onbeschonken bestuurders, vroegen zich nog even af of we tot overlast zouden zijn. Zeker nu we wederom redelijk centraal in het volle restaurant waren geplaatst. Maar al snel begrepen we dat diverse omringende tafels geamuseerd met onze gesprekken aan het meeluisteren waren. Een dame op leeftijd informeerde bij haar vriendin bij terugkomst van het toilet bijvoorbeeld of ze nog iets had gemist.
Tussen al het verbale geweld door probeerde de hooggeachte heer Floris, lange tijd geblesseerd met rugklachten, aandacht te krijgen voor een ietswat technisch verhaal, maar moest na meerdere pogingen staken omdat er meer aandacht was voor bijvoorbeeld de serveersters. Rik meende te ontdekken dat via de jurkjes de rangen en standen van het personeel tot uitdrukking kwam, maar na verdere observatie zou het volgens hem ook wel eens aan de omvang van de serveersters kunnen liggen.
We merkten op dat er wel een klik was tussen Mike en onze serveerster. Er was steeds leuk contact, alleen gooide de beste jongen achteloos zijn eigen ruiten in door uitgebreid te gaan swipen in zijn datingsapp. Ook vertelde Mike uitgebreid over zijn datings draaiboeken, waarbij jeu de boule – excuus – pentanque een uitgebreide rol blijkt te spelen. Als je meer wilt weten; neem contact op met Mike.
Tim gaf opdracht voor een kaasplank en niet veel later stond het op tafel. Iedereen kreeg een random selectie aan kazen en met name kaas-liefhebber Nick werd zwaar gedupeerd met drie blauw-ader kazen. Om de regels in acht te houden werden er geen kazen uitgewisseld, dus Nick bleef er mee zitten. Maar de teleurstelling bij Nick was niet zo groot als de algemene teleurstelling van het ontbreken van een mondelinge uitleg bij de kazen. Het dieptepunt bij Woods in Leiden bleek dus nog erger te kunnen want nu werd de uitleg via een aanvink-lijstje overgebracht. Maar dat het onverwacht stil werd tijdens het eten der kazen maakte duidelijk dat dit minpuntje alweer ruimschoots was goed gemaakt. Het smaakte geweldig.
De blauw-aderige nasmaak werd heerlijk weggespoeld toen ons een rondje Limoncello werd gebracht. Zelfs Erik besloot te zondigen en een klein nipje te doen. De feestvreugde werd bekroond door een zwengel aan de lamp waarbij gelukkig nog net niet het gehele plafond naar beneden kwam. Daarmee kwam de schade beduidende lager uit en konden we met opgeheven hoofd, dankbaar voor het vele lekkers (ja, ook voor het lekkers in de mooie jurkjes) en met veel voldoening huiswaarts keren. Wat hebben we weer mogen genieten.
