Twee maanden na ons avontuur in Leiden is het weer tijd om te gaan eten samen. We zitten volle bak midden een corona golf. Maar we doen ons best om er nog een etentje tussendoor te doen. We moeten snel eten, want de keukens sluiten op tijd. Dus uitgebreid natafelen en de kroeg induiken zit er vandaag helaas niet in. Nick heeft vandaag de keuze waar we moeten gaan eten en omdat hij sinds kort een echte Tilburger is moeten we direct daar gaan eten. Vandaag gaan we eten in Restaurant Hofstede de Blaak.
Erik is deze keer zo galant om te spelen voor de chauffeur van ons gezelschap, dat betekent meestal ook een dikke omweg op de terugreis. Maar dat nemen we maar even voor lief. En nette jongens dat we zijn, allemaal een mondkapje op tijdens de heenreis. De mondkapjes gaan wel soms een beetje af. Maar dat is alleen maar om te genieten van de heerlijke blikjes bier waar Rik voor heeft gezorgd. We gaan natuurlijk niet direct naar Hofstede de Blaak, eerst moeten we nog even koekeloeren in het nieuwe huisje van Nick. We noemen het Tilburg, maar Nick is zover buiten het centrum van Tilburg gaan wonen dat het bijna de randstad is. Maar als we eindelijk in Reeshof aankomen en een kleine rondleiding in het huisje krijgen zijn we allemaal heel netjes stil. Dat moest ook nog wel, want Tim zit op zijn gemak te zoomen in de woonkamer. Schijnbaar maakt het hem niet uit dat we snel naar het restaurant moeten omdat de keuken op tijd sluit. Werk gaat soms toch helaas voor. Net als dat we weer zonder Sander zijn deze keer, de beste man is nog steeds geveld door een opspelende rug. We merken natuurlijk allemaal dat we een dagje ouder worden en daar horen ook de oude mannen kwaaltjes bij.
Tijdens het bekijken van het huisje en tuintje valt het ons ook direct op dat Nick weer een jonge buurvrouw heeft. Wij plezier, Nick lachen als een boer met kiespijn. Maar hij kan het gelukkig hebben. Nadat we tot rust zijn gekomen in het Reeshof is het tijd om naar het restaurant te gaan. Nick heeft een adres met ons gedeeld en al snel zijn we onderweg naar Hofstede de Blaak. Nick en Tim zullen wat later gaan, want zij moeten nog even een tas met ongedefinieerde inhoud afgeven op een adresje ergens. Laten we het daar maar even op houden. Allen zijn we een beetje verbaast als we onderweg naar Hofstede de Blaak midden in een woonwijk belanden, dat is toch echt iets anders dan de gebruikelijke stad of dorpscentra wat we gewend zijn. Het voelt direct ook een beetje vreemd aan, tussen de tennisbanen en woonhuizen gaan eten. Maar Nick heeft ons verzekerd dat het de moeite waard is, dus we houden het commentaar even voor ons. Commentaar ontvangen we echter in het restaurant wel direct, we zijn namelijk maar met zijn 6en en niet met de zevenen waar Nick voor heeft gereserveerd. Dit komt ons direct op een tirade van de eigenaar te staan. In deze Covid tijden hadden we het door moeten geven. Wij zien alle niet echt wat die ene persoon het anders maakt, want we hebben sowieso 2 tafels in gebruik. Hiernaast weet ik niet wat mensen altijd van ons denken, want als heuse foodbloggers worden we elke keer midden in het restaurant geplaatst. Maar meestal hebben ze daar ook vrij snel spijt van, net als deze keer.

Als groep mannen worden we direct in een hokje geplaatst en we kregen direct het voorstel voor enkele lekker bieren. Nou op deze dagen aan ons in het restaurant geen bier besteed dus we hebben de ober even goed duidelijk gemaakt dat we aan de wijn gaan en dat het zijn taak is om onze glazen de hele avond lekker vol te houden. Mike zal dit heel de avond duidelijk maken aan de ober door elke keer als de beste man langs komt zijn glas wijn achterover te gooien. Tim en Nick waren niet veel later en nadat Nick zijn excuses aan de eigenaar heeft aangeboden dat we maar echt met zijn 6en zijn kan het eten beginnen. Hierna volgde eigenlijk net als altijd hetzelfde recept, een heerlijk 5 gangen diner met heerlijke wijn. En wat hebben we weer een heerlijke wijn op, met nadruk moet ik even de witte wijn noemen die we ergens halverwege de avond op hebben. God wat was die heerlijk zeg. Wat we precies op hebben is net als zo vaak een beetje onduidelijk, maar we zaten weer te genieten met zijn allen. De ober heeft zich goed gedragen na zijn flater in het begin van de avond, en zorgt er netjes voor dat de glazen vol blijven. Tim heeft nog tussen de eerste gerechten door nog even een mooie mededeling. Hij gaat in het huwelijksbootje stappen. Dus na corona hebben we in ieder geval weer een mooi feestje waar we naar uit kunnen kijken. Waar we ook voor moesten uitkijken was de wc want hoewel Hofstede de Blaak mooi was ingericht hebben ze ook erg hun best gedaan om deze wc te verstoppen. Maar na een speurtocht met pijlen en verkeersborden wordt hij toch gevonden. Al snel blijkt ook dat het vijfgangen diner er stiekem iets meer zijn. Geregeld worden we verrast met een extra tussengerechtje. Elke keer praten we door de uitleg heen, dus we weten niet allemaal meer wat we precies ophebben. Wat we nog wel weten waren een aantal gerechten met vis en een afsluiter van hert. Voor iedereen dan, behalve voor Mike. Omdat Tim lekker onduidelijk was met het doorgeven van zijn wensen dachten ze dat hij geen vlees ad. Dus hij kreeg een heerlijk visje. Mike vond het zonde om de vis terug te sturen naar de keuken, dus is er maar even van bord gewisseld. Natuurlijk gebeurde dit helemaal corona technisch in orde.

Wat we nog wel weten van de avond is dat Mike erg trots was dat hij zich opofferde en de hert afsloeg. En dat hij zeker een half uur zeer slechte grappen maakte met het woord "Hert" erin. Rik ging hier totaal niet in mee en boorde elke mogelijke opmerking van Mike direct de grond in. Rik heeft sowieso heel de avond alleen maar aandacht gehad voor een andere bepaalde gast. Hij was er zelfs dermate van onder de indruk dat het er tijdens de weg naar huis nog steeds over ging. De gangen volgen elkaar in een lekker tempo op, de flessen wijn gaan net iets sneller op. Nick krijgt het in zijn hoofd halverwege de avond dat hij perse rode wijn wil gaan drinken, de we laten de goddelijke witte wijn even staan voor een flesje rood. De kater die sommige de dag erna hebben wordt ook wel aan Nick en zijn rode wijn verweten. We moeten ook wel een beetje snel dooreten, want door de corona maatregelen moeten we ook om 22.00 uur uit het restaurant zijn.
Maar gelukkig kunnen we net als altijd afsluiten met een heerlijke kaasplank, in ieder geval dat dachten we. Nu weten we weer dat Nick heeft gereserveerd want zijn aversie van kaasplankjes gaat schijnbaar dusdanig ver dat hij nu heeft gereserveerd in een restaurant zijn kaasplankje. Dus geen kaas en port om af te sluiten en moeten we het doen met ijs. Degelijke ijs, niks bijzonders. Geen heerlijke Zuid-Italiaanse of Noord-Franse kaas, nee niks van dit. IJs krijgen we als afsluiter. Rik krijg tijdens het ijs eten opeens last van zijn oren en vind dat Dion te hard begint te praten. De man die regelmatig zelf boven alles staat uit te schreeuwen na een aantal flessen wijn, begint Dion hier van te beschuldigen. Waar het op slaat weet niemand, want Rik is nog steeds het hardst aan het schreeuwen dat Dion hard praat. Maar we laten het er maar bij, want zo goed kennen we die jongen ondertussen ook al wel weer.

Snel hierna worden we toch vriendelijk verzocht om te betalen en weg te gaan omdat ze echt nu moeten gaan sluiten. Gelukkig heeft bijna iedereen ouderwets cash geld bij dus al snel ligt er een hoop briefgeld op de tafel dat naar de ober wordt geschoven. Als de schade op is genomen, blijkt ook nog eens dat we ruim voldoende geld neer hebben gelegd. Nogmaals wordt ons verzocht om snel het restaurant te verlaten want het is al een minuut na tienen. Buiten nemen we even snel afscheid van elkaar, geen knuffels, geen high fives. In deze corona tijden is het een snelle doei en weg. Iets wat we allemaal erg ongemakkelijk vinden, maar we moeten er maar mee leven.
Achteraf waren we precies op tijd gaan eten, niet snel na ons etentje in de Hofstede de Blaak verergert de corona crisis zich. Alle restaurants worden gesloten, wij kunnen niks meer. Nu zijn we bijna 8 maanden verder en nog steeds zitten we in limbo wanneer we weer samen kunnen komen. Allemaal missen we de twee maandelijkse etentjes van ons tafelgenootschap. In de tussentijd zijn er in ons gezelschap meerdere baby's geboren, mensen genezen van allerlei kwaaltjes en nieuwe banen. Nog steeds wachten we totdat we weer samen kunnen komen. Nu het einde in zicht komt beginnen we ook weer snel met plannen. Want we missen allemaal het gezelschap van De Panjoel.