Op een vroege zaterdagochtend zijn we richten Voorschoten vertrokken om hier ons volgende culinaire avontuur te beleven. De zaterdag hebben we overdag mogen besteden aan het slopen van een keuken bij Mr Tim thuis. Helaas mocht de pui, het laminaat of de ramen er niet uit. Maar toch hebben we ons hier heerlijk mee kunnen vermaken. Naast Voorschoten hebben we de fantastische vuilstort van Wassenaar bezocht. En ik kan iedereen die tijd over heeft aanraden om dit even te bezoeken, het toonbeeld van gemeentelijke in-efficiency.
Ditmaal geen spannende verhalen over pre-dinerdrinks, want daar hebben we rustig van kunnen genieten in een kaal gesloopt huis. De kille sfeer die daar heerste staat gelukkig niet centraal voor de sfeer die verder in Voorschoten heerste, want na een korte autorit over een niet nader te noemen aantal parkeerplaatsen, stonden we opeens voor Fratelli een echte Italiaanse trattoria.

Zodra we de trattoria in ons zicht kregen was Sander alweer in de zevende hemel. Ook hier zouden ze wel weer een plank hebben met alles erop en eraan. Na het succes van DiPui, moesten we er dus hier ook aan gaan geloven. Rik hield deze keer zijn oude Italiaanse boerenwijsheden maar even in zijn binnenzak. Al snel vond er al een fles fruitige rode wijn onze tafel, waar door de schroefdop gelukkig geen kurk in zat. De rondborstige serveerster zorgde er eerst voor dat letterlijk alle andere tafels in het restaurant voorzien waren van broodjes voordat wij aan de beurt kwamen, maar haar verschijning maakte dit gelukkig allemaal een stuk dragelijker. Niet snel daarna hadden we gelukkig al een forse schaal met antipasta voor onze neus staan. Na de heerlijke antipasta was het al snel tijd voor het hoofdgerecht en hier zou menig carnivoor van gaan watertanden. De heerlijke entrecotes, ossenhazen, kabeljauws en tonijnen op onze tafel zorgden voor een heuse smaakorgie in onze monden.

En net als altijd hebben we ook dit diner weer kunnen afsluiten met een kaasplankje. Onze alarmbellen hadden al af moeten gaan toen we te horen kregen dat er geen kaasplankje op het menu stond. Maar zoals de serveerster zei: “die kunnen we misschien wel één voor jullie maken”. Hier hadden we alleen al vrij snel spijt van. Want wat we vervolgens na een half uur wachten kregen voorgeschoteld kregen was in de verste weg geen kaasplankje te noemen. Het was een teleurstelling te noemen, een kilo Parmezaanse kaas, een kilo gorgonzola en wat stukjes jonge kaas van grote hoogte op een houten plank gesmeten. Droog, puur zonder extra opmaak. Geen sappige druifjes, geen smeuïge stroop en geen healthy glutenvrij vijgenbrood. Alleen 3 kilo pure kaas. Zoals echte jongemannen beaamd hebben we de kaas met veel moeite weggespoeld met wat port en limoncello.

Al met al was het door het kaasplankje toch weer een onvergetelijke avond, al was het einde wel wat onpersoonlijk omdat we een nieuwe afspraak moesten plannen met Erik die deze keer was achter gebleven in Brabant. Na een aantal telefoongesprekken met Erik, die zelfs bereikbaar is als hij gebruik maakt van de facilitaire voorzieningen. En Sander eraan kunnen herinneren wanneer de verjaardag van zijn dochter is. Is het toch weer gelukt. Na dit einde restte er ook nog voor een groot gedeelte van de club een terugreis naar het land van de zachte G. Gelukkig door Tim mogelijk gemaakt met wat roadbier. Wat de terugreis uit Voorschoten aanzienlijk heeft verbeterd.