Het najaar is in November echt begonnen, dus werd het voor ons weer eens tijd om een culinair avontuur te beleven. De laatste keer dat we samen waren is alweer een aantal maanden geleden, Boxtel was ons allemaal goed bevallen. Nu in November is het dan eindelijk tijd, de eerste keer dat we met zijn zessen zijn. Nick is officieel toegelaten in onze eetclub en hij werd direct in het diepe gegooid en mag de avond organiseren.
Al snel was aan Nick te merken dat er toch een bepaalde vorm van spanning in zijn lichaam zat. Maar je reserveert maar eenmaal op de verkeerde datum en gelukkig heeft hij het zelf allemaal recht gebreid. Nick zet meteen zijn beste beentje voor om rekening te houden met ons allen. We werden naar een centrale gelegen plek gestuurd. Vanavond gaan we voor het eerst eten in Tilburg.
Omdat we allemaal Tilburg niet erg kennen is het zoeken naar een geschikt indrinkcafe, niet direct heel erg makkelijk. Maar na een kleine spoortocht hebben we al snel een cafeetje gevonden. Het bier bestellen ging er vlot en de beste barman probeerde ook nog grapjes te maken. Of hij was niet grappig of wij begrepen zijn humor niet, maar we konden er niet om lachen. Net als altijd moest Tim weer iets speciaals drinken wat allemaal moeite kostte, maar langzaamaan zijn wij allen hier al aan gewend. Na even wachten kwamen we ook tot de conclusie dat we iemand misten, Sander was deze keer in geen velden of wegen te bekennen. En niemand had ook wat van de beste man gehoord. Gelukkig werd na een rondje bellen Sander vrij snel opgespoord en had hij zelfstandig besloten om later aan te komen. Wij dus maar wachten op Sander, bier drinken en wachten. Na driekwartier kwamen er toch de eerste voorzichtige angstige blikken, want Sander was nog steeds nergens te bekennen. Langer konden we echt niet wachten en besloten we toch maar aan te lopen naar “de houtloods”.

Via een kleine omweg door het koude Tilburg kwamen we bij het restaurant aan. Het restaurant ligt net buiten het station gelegen in een prachtig gerenoveerd pand. Mike begon zich direct af te vragen of het toevallig een oude houtloods was. Aangekomen bij “de Houtsloods” zit tot onze verbazing Sander in volledig driedelig kostuum te wachten op ons. Nadat we allemaal even volledig verbaast naar zijn verschijning hebben gestaard werden we in het uiterste hoekje van het restaurant aan een ronde tafel geplaatst. Naast Sander zijn we ook onder de indruk van onze bedieningsmedewerker. Tijdens de rest van het diner hebben we elkaar regelmatig herinnert aan haar bilpartij. Gelukkig zijn we een groep mensen die veel aandacht op eisen, dus ze stond dan ook regelmatig met een grote glimlach ons te helpen. Voordat we dan echt aan het diner kunnen beginnen moeten we eerst nog even een flesje wijn soldaat maken. Mike was degene met de grootste mond dus mocht deze keer voorproeven. Aangezien die jongen geen smaakpapillen heeft was hij met de keuze voor wijn helemaal eens.
Door de biertjes en de wijn kwamen we al snel in onze normale flow. Nick voegde hier als amateurfotograaf niks aan toe. Dus eigenlijk was het weer als vanouds. We merkten al snel dat we in een exclusief restaurant aan het eten waren, want het bestek lag in een mooie lederen etui op tafel. Je kan het natuurlijk niet zomaar open en bloot op tafel gooien. Hier waren al snel een aantal van ons van onder de indruk. De amuse die we kregen had er misschien ook wel mee te maken. Wat was het toch weer lekker. Wat het precies was, is alweer vergeten. Maar het waren 3 heerlijke kleine hapjes of mouse of schuim van iets. Het was in ieder geval heerlijk.

We kozen weer vrij unaniem voor een verrassingsmenu. Helaas was er deze keer geen mogelijkheid om eisen aan het menu toe te voegen. Dus werden we echt in het diepe gegooid. Tim begon zich meteen zorgen te maken dat hij weer een bospaddenstoelensoep kreeg. Maar gelukkig hebben we deze keer geen soep voorbij zien komen. In de besteketui zat naast het bestek ook nog een aantal eetstokjes dus tijdens het eerste gerecht gingen er direct een aantal heren los met stokjes.
En de amuse was zeker geen bevlieging van de chef. Alle gerechten waren om te smullen. We kregen zeker niet de gerechten waar wij als vleesetende mannen anders ook voor hadden gekozen. Dat maakte heel de avond voor ons allen dus een avontuur. We begonnen met een heerlijke Corvina met kombucha, je weet wel dat spul waar alle healthfreaks ook lekker op gaan. En wij gingen er ook lekker op, het was om te smullen. Bij de vis werd ook een heerlijke wijn geschonken. En gelukkig hadden we voor een wijnpakket gekozen, dus werden we bij elke wijn getrakteerd op een mooi verhaal over de smaak en de afkomst van de wijn. Als snel waren we allen uitgekeken op de verhaaltjes van de wijn. Maar op onze favoriete tafeldame raakten we niet uitgekeken.
Na het voorgerecht was het tijd voor het vegetarische tussengerecht. Vegetarisch, iets waar wij tot op het bot een hekel aan hebben. En nu zaten we er allemaal van te genieten. Dat zegt misschien wel genoeg over de goochelkunsten van de chef. De worteltartaar was om te smullen. Allemaal hebben we tot de laatste wortel het bordje leeggemaakt. Na de worteltartaar werden we gelukkig getrakteerd op wat vis. De kabeljauw was lekker, de wijn begon nog beter zijn werk te doen. Mike begon aan zijn queeste om aan al het personeel na te vragen waar de naam “de houtloods” vandaan kwam. Als snel kon de conclusie getrokken worden dat het oude pand een houtloods is geweest. Beetje een afknapper, maar er kan niks spannenders van gemaakt worden merkte Mike al snel op. Na de kabeljauw werd het dan eindelijk tijd voor vlees. We werden getrakteerd op een hemelse sukadelap met zwezerik. Na een hele avond vis en vegetarisch eten smaakte dit stukje vlees alleen maar beter. We zagen volgens mij allemaal tranen bij Erik in zijn ogen springen toen hij een hap nam van de zwezerik, want wat was het genieten.
Aangezien het einde van het diner er aan kwam begonnen we ons in de handen te wrijven, het is weer kaasplanktijd. Deze keer ondanks ons aandringen toch geserveerd met sherry. En net als altijd was de kaas weer geweldig. Sinds het kaasplank debacle van Voorschoten smaken alle kaasplankjes uitstekend. Dus we beginnen ons als langzaamaan zorgen te maken voor de volgende keer eten in Voorschoten. Na al dit eten werd het tijd om onze smaak weg te spoelen met wat heerlijke gedestilleerde dranken, de whiskey en Likeur 43 vond als snel onze tafel. Alleen Tim moest weer bijzonder gaan doen met zijn muntthee. Als snel werd deze muntthee gebruikt om heel de tafel te zegenen en vlogen de bladeren rond in het restaurant. De reden dat wij in een hoekje waren gezet werd ook direct duidelijk. Sander wou ook wel even een duit in het zakje gaan doen en bestelde helemaal iets bijzonders. Tot de dag van vandaag weten we eigenlijk nog steeds niet wat Sander nou precies heeft gedronken. Maar daar kan de wijn ook een bijdrage aan hebben geleverd.

Na het eten werd al snel door enkele geopperd om nog even in Tilburg te blijven. Tim moest maandag weer op tijd werken, dus moest weer aan zijn driedaagse terugreis beginnen. Sander kan in deze periode zijn slaap wel gebruiken dus was ook alweer snel verdwenen. Wat overbleef dook al snel de eerste de beste kroeg in die ze tegen kwamen. Gelukkig was de eerste kroeg een duistere tent vol met oude single vrouwen en nog oudere mannen. Er werd lekker gedanst door de bevallige vrouwen, maar wij als volbloed jongemannen voelden ons er al snel ongemakkelijk bij. We wachten nog even op het rondje met gratis flugel, want als iets kansloos schreeuwt, is het wel ouderwets flugel drinken. Hierna verplaatsten we ons naar de buren. Dit zag er gelukkig allemaal een heel stuk beter uit. De leeftijd ging een behoorlijk stuk naar beneden en we konden alle vier weer ademhalen dat we niet door een MILF waren betast. Na wat biertjes klonk er al snel het bekende “shots shots shots” uit de mond van Rik, dus gingen we er maar helemaal vol voor. Niet snel daarna moesten we toch echt Tilburg gaan verlaten om nog met het openbaar vervoer thuis te kunnen komen. De trein werd nog netjes gehaald, helaas heeft Mike alleen nog maar kijk op het leven in de grote stad en was hij even vergeten dat er ook nog wat heren richting Best moesten. Maar met de intercity eenmaal in Eindhoven aangekomen, stonden er gelukkig taxi’s klaar om Erik en Rik richting Best terug te vervoeren.
Wat overblijft was een zondag waar we alle terug konden blikken op een mooie avond in Tilburg. Nick zijn panjoel-ontmaagding is hij met vlag en wimpel door gekomen. Brak werd er door alle teruggekeken op een avond met heerlijk eten en nog beter gezelschap. Het tafelbroederschap heeft er met Nick een welkome aanvulling bij gekregen. Zondag werd er al snel door Rik geanalyseerd dat we met een wijnmenu minder hard van de wereld verdwijnen en dat we zo nog vlagen van de avond herinneren. Het einde is altijd wat schimmig, maar zo eens het nou eenmaal zo. Misschien staat dat wel symbool voor deze avonden.