Het hele idee achter de Panjoel, is dat we elkaar verrassen met lekkere restaurants uit onze woonomgeving. Helaas betekent dit ook voor ons dat om de cirkel rond te maken, we vandaag naar Oirschot moeten. Oirschot het enige dorp in Nederland dat niet met een trein te bereiken is. Helaas wil de NS niet speciaal voor ons een spoor aanleggen, dus rest ons niks anders dan van heinde en verre met de fiets naar Oirschot te komen. We wisten allemaal dat de heenweg zonder problemen zou verlopen. Alleen maakten we ons nu al zorgen om de weg naar huis.
Omdat de locatie van vanavond geen terras heeft hebben we besloten om maar even op de oude markt van Oirschot bij Brasserij TOF! even wat te genieten van de zon. Gelukkig zat het terras ook bij Brasserij TOF! helemaal vol en moesten we plaats nemen op een tafeltje in de schaduw. Na enkele heerlijke speciaal biertjes was het dan tijd om ons te verplaatsen naar Foodbar D’Stomerij.
Allen wisten we niet goed wat we van een foodbar moesten voorstellen. Is het een bar? Is er food? Kunnen we er drinken? Al snel werd het ons duidelijk dat Foodbar D’Stomerij gewoon een restaurant is. In Oirschot doen ze graag moeilijk en het is natuurlijk veels te makkelijk om het gewoon een restaurant te noemen. Het zou een warme avond worden dus we namen plaatst op een tafeltje in de tuin. Naast ons was een Sweet 21 diner bezig, dus we hadden een mooi uitzicht voor de rest van de avond. Het hele idee van Foodbar D’Stromerij is foodsharing, dus we hebben wat afgeshared heel de avond.

Om te beginnen met een heerlijke plank met een brede selectie van de chef. Waar ook de topper van de avond lag, zalm met trekdrop. Het klinkt vreemd maar het was heerlijk. De licht gerookte zalm die afgetopt wordt met een salmiakachtige dropsmaak zorgde voor een ware smaakexplosie. Na het voorgerecht begon het lekker te regen. Heerlijk voor de afkoeling, iets jammer omdat we in de openlucht zaten. Gelukkig zijn we niet van suiker en omdat de dames van het Sweet 21 diner dit wel waren kwam er een plaatsje vrij onder de parasol.
Nadat we een droge zitplaats hadden gevonden was het tijd om het gedeelte bar van de foodbar te gaan ontdekken. Wat volgde was wijn, heel erg veel wijn. Wijn afgewisseld met heerlijk eten, heerlijk veel eten. Ik kan het hebben over de beef redang met volgens onze ober zelfgemaakt naanbrood die ons uitstekend smaakte. De bavette die heerlijk mals was of zelf over de peking eend. Maar net als altijd draait het toch maar over één ding, buikspek. De gewetens vraag die we ons elke keer moeten vragen, is dit de lekkerste buikspek die we gehad hebben, en het antwoord is deze keer makkelijk, nee. En meer woorden wil ik er graag niet aan vuil maken. Wat we wel vuilmaakten was de tafel. De vele flessen wijn hebben zeker invloed gehad op onze tafelmanieren en het idee van foodsharing was dan ook al snel ver te zoeken.
Wat is er dan wel bij gebleven van Foodbar D’Stomerij is dan de logische vervolgvraag. De wijn, heerlijke zilveren Moki. Rik die al snel had achterhaald dat je van de wc bordjes kon meenemen. Dus al snel waren er hier meerdere van te vinden op onze tafel en bij elk wc-bezoek kwamen er weer meer bij. Als afsluiting hadden we een kaasplankje met een geweldige rode port. Misschien is het ook de wijn die praat, maar de port was geweldig. De kaas was iets minder, Mike moest direct terug denken aan het etentje in Voorschoten en verwoorden het als “De kaas ziet eruit als poep dat uit een vliegtuig wordt gegooid”. Na het eten, het drinken werd het toch echt tijd om de schade op te gaan nemen en ons avontuur te verplaatsen naar het uitgaansleven in Oirschot. Niet voordat Sander en Rik nog even de tijd namen om op de foto te gaan met een potsierlijk cupido standbeeld. Gelukkig hebben de jongens weinig schaamte en werd het beeld op de schouders genomen. De eigenaar was er niet heel erg happy mee, want klaarblijkend was het beeld in bruikleen. Gelukkig zei de eigenaar dit zo zacht dat ons geschreeuw hem al makkelijk overstemde.

Uit gaan in Oirschot was na de buitensporige wijnconsumptie misschien niet het beste idee wat we gehad hebben. We eindigde al snel in het eerste beste bruin café om daar aan de bar te zitten en muziek aan te vragen. Sander wilde natuurlijke ouderwetse rock horen en de rest niet. Rik sprak al snel zijn amateur dj-skills aan om ons de rest van de avond van muziek te voorzien. Onze toekomstige burgermeester van Oirschot was al snel verliefd op alles wat bewoog in het café. Mike werd met de minuut stiller want die moest nog de langste weg naar huis nemen. Na een flink aantal biertjes en een afsluitende cola was het dan toch echt tijd om allemaal richting huis te gaan. Daar werd al snel door Mike bepaald dat hij naar Best toe wou, om daar de rest van zijn reis met de trein te vervolgen. Helaas voor Sander betekende dit dat hij mee moest naar Best. De fietsreis is een waas voorbijgevlogen. Het enige wat er nog van herinnert is dat Mike halverwege tegen een elektriciteitskastje is aangereden. Maar gelukkig heeft die jongen jarenlang schooljudo gedaan en is het hem gelukt om met een mooie koprol schadeloos van zijn fiets te komen. Zelfs Hans van Zetten zou enthousiast worden van de landing.
De volgende dag zijn we lang bezig geweest om de scherven van onze geheugens bij elkaar te vissen. Eten in de Foodbar D’Stomerij was een slagveld, waar niemand als winnaar naar boven is gekomen. Een voor een zijn we gesneuveld. De volgende dag was een dag om snel te vergeten. Op deze dagen komt onze eigen sterfelijkheid pas echt dichtbij. Des te meer redenen om de volgende afspraak voor de Panjoel snel in te plannen en te genieten van de tijd die ons hier rest.