Een klein maand na het slagveld bij Foodbar D’Stomerij is het alweer tijd voor het volgende restaurant. Na een ronde door Nederland zijn we eindelijk weer in Eindhoven beland. Omdat het de laatste keer uit de hand is gelopen, is deze keer voor een vrijdagavond gekozen. Dit omdat wij allemaal een dagje ouder worden en we op vrijdag het altijd wat rustiger aan doen. Omdat er mensen van ver weg moeten komen hebben we ook maar direct besloten om deze keer laat te gaan eten. Speciaal op verzoek van Tim hebben we pas om 20.00 een tafel gereserveerd. Vandaag mogen we gaan eten in Restaurant Emma. Maar voordat we daar terecht kunnen, hebben we nog wel even de tijd om wat speciaal biertjes te drinken bij Van Moll. Hier hebben we om 19.00 afgesproken en voor het eerst sinds het ontstaan van deze broederschap is iedereen er op tijd. Dit was tegelijkertijd behoorlijk onverwacht, dus al snel wordt er besloten om maar eerder naar het restaurant te gaan in de hoop dat er al een tafeltje voor ons vrij is.

Bij Emma aangekomen blijkt al snel dat het restaurant maar voor de helft is gevuld. Al snel waren we angstig of er wel voor het juiste restaurant is gekozen. Gelukkig werden we met een grote glimlach begroet door de dienstdoende ober. Deze beste man had al snel door dat wij als elitaire eetgenootschap op een bepaalde manier willen worden behandeld. En dankzij zijn aanvullingen waren we al snel op onze plaats in het restaurant. We werden direct bediend met een flesje witte wijn, of zoals onze wijnkenner het benoemde “doe maar de tweede op de kaart”. De tweede op de kaart was een schot in de roos en onze keeltje werden al snel gesmeerd met een hemels sauvignon blanc. Moeiteloos werd er voor ons een amuse op tafel gezet. Kruiden die worden geteeld in de eigen kas, deze kas staat zelfs in het restaurant. De exotische kruiden waren snel op en alle waren we verbaasd over het feit dat wat blaadjes eigenlijk best wel lekker waren. Het werd weer eens tijd voor een verrassingsmenu met eisen. Gelukkig was het verrassingsmenu zonder verrassingen hier ook geen probleem. Alles werd op onze eisen aangepast.
Als eerste werd we overdonderd met een hemelse ceviche van vis met rivierkreeft. Erik blijft er als vredelievend persoon een beetje moeite mee te hebben met het opeten van hele zeedieren. Maar met wat aanmoedigingen van de rest is deze keer toch de rivierkreeft opgegaan. En het opzienbarendste was nog wel dat hij het ook nog lekker vond ook. Na het voorgerecht was het al snel tijd voor de traditionele buikspek. Naast de buikspek kreeg ook iedereen een gestoomde boa, om er je eigen creatie van te maken. En god wat waren we weer creatief, alles op een boa. De boa werd gevuld met augurken, pasta van groene pepers en ui en een zachte saus. Samen met de verrukkelijke volle rode wijn, leverde het een verwonderlijke buikspek ervaring op. Eentje die we in alle voorgaande etentjes nog niet mee hebben gemaakt.

Aansluitend kwam er duif op tafel. Uitgeserveerd door de chef zelf. In het verleden hebben we regelmatig teleurstellende ervaringen gehad met verschillende chefs aan onze tafel. Of we werden genegeerd of niet serieus genomen. Deze chef deed iets puur magisch aan onze tafel. Uit een klein pannetje veel heerlijke saus toveren. Bij elk bord keken we elkaar hoopvol aan op het moment dat er te weinig saus aanwezig zou zijn, maar de beste chef bleef maar scheppen.
Als afsluiter wachtte er ook deze keer een kaasplank op ons. De kaasplank werd normaal gesproken geserveerd met een sherry, maar omdat wij vrij hardop ons liefde voor port bespraken, werd er gelukkig een uitzondering voor ons gemaakt. De kazen waren weer heerlijk. De chutneys, compotes en brood erbij waren een heerlijke aanvulling op het geheel. De juiste port erbij maakte heel de kaasplank weer tot een waar genot. Deze keer na het eten geen afsluitende whiskey, maar een heerlijke calvados, ook wel het appelsap voor gevorderden genoemd. Was alles aan Restaurant Emma dan goed? Het personeel was vriendelijk, het eten was heerlijk en de wijn was verrukkelijk. Als ik dan toch moet klagen, de wc was moeilijk te vinden. Allemaal hebben we wel eens in de vrouwen wc gestaan omdat we de bordjes niet uit elkaar konden houden. Maar ik weet niet of ik nu iets aan het zoeken ben, of dat we gewoon graag allemaal wel eens een vrouwen wc van binnen willen zien.

Na dit alles was het voor ons tijd om een belangrijke keuze te gaan maken. Gaan we ons vijftal uitbreiden naar een zestal. Menig aanvraag is er ondertussen binnen gekomen en na veel wikken en wegen is de keuze gemaakt om onze eetclub uit te breiden. De volgende keer zal dus de eerste keer worden dat we in een nieuwe samenstelling gaan eten. Of het een succes gaat worden is nog maar de vraag. Nadat we de nieuwe kandidaat direct op de hoogte hebben gesteld, kregen we eigenlijk al meteen te horen dat hij de eerstvolgende keer niet kan. Iets met een vakantie met vrouw en kinderen. De gewetensvraag werd dan ook direct gesteld door Mike, wat is nou belangrijker, je gezin of een plaats bij dit tafelbroederschap.
Mike is sowieso hard onderweg om dit foodblog te promoten. Bij het verlaten van het restaurant kon hij het niet laten om tegen het personeel door de geven dat de review wel online komt te staan. Al snel volgde er een discussie over het taggen van het verhaal. En aangezien Mike alles wil doen om internationale roem te vergaren met dit foodblog.