Ons tafelbroederschap maakt zich het tweede weekend van 2019 op om weer een culinair hoogstandje te beleven. Het tafelbroederschap ontmaagding van Nick was uitstekend bevallen. Vanavond is het weer tijd om een keer in Eindhoven te gaan eten. Eindhoven is in de laatste jaren toch langzamerhand een beetje de culinaire hoofdstad van Zuidoost Brabant geworden. Een stad waar we ons allen thuis voelen. Al is het alleen maar om de vele nachtelijke avonturen die we hier in onze jeugdige jaren hebben beleefd. Rik heeft heel de aanloop naar vanavond zijn uiterste best gedaan om geheim te houden waar we vanavond terecht gaan komen. We weten slechts twee zaken, het zal weer ouderwets gezellig gaan worden en we moeten om half zes verzamelen in de Trafalgur pub in Eindhoven.
Door vele werd de trein vandaag als ultieme vervoersmiddel gezien. Mede omdat het weer vandaag ook al niet mee werkte. Na de korte treinreis liepen we vol goede zin naar de Trafalgur pub, Tim zou hier al op ons wachten. Mike stormde aangespoord door de regen snel de Trafalgur pub binnen en ondanks zijn lengte keek hij helemaal over Tim heen. Hierbij moet ook wel gezegd worden dat Tim zichzelf aardig had verstopt in de garderobe. De eerste speciaal biertjes werden snel besteld. Maar niet voordat we allemaal vol verbazing keken naar Erik. Om het hipster gehalte van ons nog verder op te krikken, rockt hij tegenwoordig een manbun. En het moet gezegd worden, het misstaat hem niet eens. Iedereen had goed gekeken naar Sander zijn laatste verschijning en had voor zichzelf voorgenomen “dit nooit meer”. Sander als best geklede man is toch een beetje zoals dit tafelbroederschap zonder alcohol. Zowel Mike als Rik, beide in een feilloos wit blouseje. Beide heren hebben vandaag hun uiterste best erop gedaan. De tijd in de Travalgur pub was maar beperkt, dus er werd lekker doorgedronken, echter was er precies tijd genoeg om een schaal met heerlijk bittergarnituur naar binnen te werken.
Na de snacks is dan eindelijk tijd voor de verassing van de avond. Rik blijft zijn mond aardig dicht houden, dus toen we weer buiten in de regen moesten lopen, hoopten we allen alleen maar dat het restaurant lekker dichtbij is. En dat is het gelukkig, na een paar minuutjes lopen staan we opeens voor de deur van The Fat Angel. De meeste van ons hadden al verhalen gehoord via via dat je hier dus echt kon genieten van allerlei heerlijks. Dus onze verwachting werd alleen maar hoger. Bij binnenkomst worden we direct gegroet door de eigenaar van The Fat Angel. De beste man neemt de tijd om zich even aan iedereen voor te stellen, maar zo snel dat hij zich voorstelde zo snel zijn we allen zijn naam alweer vergeten. We worden prominent midden in het restaurant aan een tafel gezet, recht tegenover de open keuken. Vanavond mogen we dus eens toekijken hoe al eens eten wordt voorbereid. Hoe kan de avond in zo’n setting nou beter beginnen dan met ons gebruikelijke flesje wijn vooraf. Tijdens het bestellen van de wijn komen we er al snel achter dat we hier in een ongebruikelijke setting terecht zijn gekomen. Klaarblijkend is het bestellen van wijn nogal moeilijk in dit etablissement. Mike doet zijn best om zo makkelijk mogelijk te zijn, alleen kaatst de ober net zo hard allerlei vragen terug. Wat voor soort wijn? Waar moet ie naar smaken? Wat wil je nou? Wat wil je? Na wat minuutjes loopt de ober maar gefrustreerd aan om vervolgens terug te komen met de gebruikelijke fles witte droge wijn. Tegelijkertijd dat de wijn op onze tafel wordt ingeschonken worden we ook getrakteerd op de amuse. Voordat we ook maar een menukaart in onze handen hebben gekregen mogen we ons al tegoed gaan doen aan de eerste lekkernij uit de keuken. Een bolletje van geitenkaas aangekleed als een wortel. Een aparte ervaring, maar we mochten hem als zo in onze mond schuiven wat heel de ervaring alleen maar beter maakte. We beginnen langzaamaan honger te krijgen dus laat de menukaart maar komen, zodat we een gangen menu kunnen bestellen.

De menukaart wordt vrij snel verspreidt op onze tafel en gelukkig wordt er ook een broodplankje gebracht. Goede dikke plakken donker brood om onze honger alvast wat te stillen. De keuze is net als altijd niet heel erg moeilijk. Er wordt ook deze keer gekozen voor een viergangenmenu, met de gebruikelijke vier gangen wijn erbij. Het brood vindt snel de weg naar onze magen en de eerste platte praat begint over de tafel te komen. We zitten tegenover de keuken, dus we moeten onszelf een beetje inhouden om niet bij iedereen het schaamrood op de kaken te krijgen. Inhouden is niet iets waar we heel erg goed in zijn, maar we doen ons best.
Voordat we los mogen gaan krijgen we nogmaals een amuse of smaakmaker. Deze keer worden we getrakteerd op macarons met een mouseje plus een klein vierkantje op een lepel. Niemand schonk op dit moment nog aandacht aan de ober. Dus je moet ons vergeven dat we geen idee meer hebben wat het nou precies is. Het trekt in ieder geval de lijn door van de vorige amuse. We zijn al weer snel stil en aan het genieten van deze een hapsmaaltijdjes.
Al snel wordt het eerste gerecht gebracht en wordt de eerste wijn ingeschonken. De eigenaar is het niet helemaal eens met de timing van uitserveren en met een klein handgebaar staat heel de keuken in houding te wachten totdat hij klaar is met zijn betoog over de wijn. We hebben geen idee wat hij eigenlijk aan het vertellen is, maar het zal wel een mooi verhaal zijn over aardse smaken. Want door ervaring weten we ondertussen wel dat aardse smaken schijnbaar een kapstokbegrip is in de wijnwereld. Alles heeft aardse smaken. Geen idee wat aardse smaken nou precies zijn, maar het is een heerlijk wijntje.

Als eerste worden we getrakteerd op gerookte zalm met een krokantje en een pure van doperwten. De rokerige smaak van de zalm gaat echt uitstekend met de aardse smaken van de wijn. Het is echt een lekker wijntje. Het eten is ook oké, maar de wijn is in dit geval echt de ster van het gerecht. Wie ook een ster is, is vandaag toch wel Nick. Hij heeft alle kritieken van de afgelopen blog ter harte genomen en gaat vandaag als amateurfotograaf echt los. De indeling van de tafel wordt opgegooid. Er worden kaarsen bij gerechten gezet om de ideale lichtinvalshoek te creëren. We missen nog net iemand die achter hem staat met een scherm om het licht in de juiste banen te reflecteren. Verder neemt hij de rol van fotograaf helemaal op zich. Alle foto’s bij deze blog komen dus ook van de beste man, dus als er nog ergens commentaar op is, weet je bij wie je mag zijn.
Na de zalm komt het tweede visgerecht tevoorschijn. Kabeljauw op een bedje van gestoomde groene groentes. Net als het vorige gerecht weer geserveerd met een lekker wijntje. De kabeljauw is ook weer goddelijk. Allen zitten we te genieten van dit heerlijk stukje witvis. Maar langzamerhand begint er ook een soort van angst zich over de tafel te verspreiden. We zitten nu hier nu al even te eten en het verbaast ons dat het restaurant langzaam begint vol te lopen. Echter missen we enige vorm van vrouwelijk schoon waar we ons ongegeneerd aan kunnen vergapen. We zijn al lang blij als er iets vrouwelijks langs onze tafel loopt naar de wc. Maar daar houdt het dus ook mee op. In onze ogen zeker een gemiste kans. Na al het visgeweld is het tijd voor een gelukzalig stukje vlees. We worden getrakteerd op een statige portie rundvlees gedrenkt in echt een bovenaardse jus. God wat was die jus lekker. Woorden schieten nog steeds te kort om deze smaakexplosie te beschrijven. Samen met een winterse groenten is dit gerecht toch echt wel de klapper van de avond. Helaas betekent ook hier dat luxer uit eten gaan, gelijk staat aan kleine porties. Allemaal zijn we opeens erg happy dat we van tevoren een bittergarnituur soldaat hebben gemaakt. Zonder die garnituur waren er vanavond echt serieuze slachtoffers gevallen.
Na al het eten is het natuurlijk weer tijd voor een heerlijk klaasplankje. Tot onze hevige verbazing kregen we vervolgens te horen dat ze momenteel geen kaasplankje serveerde. Wel een ander kaasdessert. Dus vol spanning kozen we unaniem hiervoor. Rust wachten we af wat we dan wel niet zouden ontvangen vandaag. Na lang wachten kwam het dan eindelijk naar onze tafel. Wat het nou precies is, is nog steeds niet helemaal duidelijk. Maar het is iets van geroosterde kaas met meloenijs. Een ding is zeker, het is vreemd. Allen weten we niet goed wat we hier nou van moeten denken. Het is natuurlijk geen kaasplankje, dus die teleurstelling drupt misschien ook een beetje door in de smaak. Na een heel stel vreemde blikken rond de tafel weten we nog steeds niet wat we er nou van moeten verwachten. Erik vindt het heerlijk, de rest vindt het vreemd. Na het kaasplankje gaat het verhaal snel over de google-assistentte en tarrels. Voor ons dus tijd om snel te gaan betalen en weg te rennen. Want niemand wordt vrolijk van een openlijk gesprek over tarrels in een vol restaurant.

Buiten wordt al snel de keuze gemaakt om door te gaan in Eindhoven, helaas moet Tim alweer aan zijn driedaagse terugreis beginnen dus wordt er alweer afscheid genomen van onze vriendelijke reus. We besluiten om alle terrasje over te slaan om ons direct onder te dompelen in het geweld dat Stratum heet. De bierproffessor zat helemaal vol, dus moesten we opzoek gaan naar een ander etablissement. We besluiten dan maar om massaal bier te gaan drinken in The Peppers. Bier in The Peppers wordt al snel pitchers vol met bier in The Peppers. Het tempo is hoog, de muziek staat hard en de kroeg is leeg. Ideale combinatie om lekker hard te gaan.
Opeens wordt er echter besloten om toch nog met de trein naar huis te gaan. Dus het wordt met een volle maag met bier rennen naar het station. En hier vallen de echte slachtoffers. Mike houdt er halverwege mee op, Rik wil niet meer en Nick begint langzaam met alles moeite te krijgen. De trein wordt toch nog netjes op tijd gehaald. We hopen dat iedereen de trein heeft gehaald, want iedereen is elkaar kwijt. Op station Best blijkt dat iedereen toch netjes in de trein heeft gezeten. De juiste fietsen worden teruggevonden, onderweg naar huis loopt een persoon te zwalken over de hoofdstraat in Best. Bij nadere inspectie blijkt dit Nick te zijn, maar ook Nick zal vanavond nog netjes zijn bedje vinden. Wie daar nog geen zin in heeft is Erik. Deze jonge strijder krijgt het dus voor mekaar om nog feestjes af te gaan en pas tegen 6 thuis te belanden. We verdenken Erik nog steeds dat hij hiervoor naar een Russisch drugslaboratorium is geweest om dit überhaupt te vol kunnen houden. Voor zulke prestaties kunnen wij alleen maar een hele diepe buiging maken.