Je zou kunnen aannemen dat er na Goyvaerts geen etentjes meer zijn geweest. Of dat dit stukje is geschreven door de vaste schrijver van de food-blogs. Of dat er iets ernstigs is gebeurd waardoor de vaste schrijver, laten we hem Mike noemen, niet meer kan schrijven. De moraal van dit verhaal – zoals zal blijken – en zoals een oude wijze man ooit zei: aannames zijn de moeder van alle fuck-ups.
Nu de rijk bebaarde Dion aan de beurt was om een etentje te organiseren, namen we aan dat dit wel weer in Acht zou zijn. Ook die aanname bleek onjuist te zijn toen we werden uitgenodigd bij Umami by Han op de Kleine Berg in Eindhoven. De aanname van de gastauteur dat je in de omgeving van dit restaurant wel zou moeten kunnen parkeren bleek ook onjuist, zodat hij 5 minuten te laat op de bestemming aankwam.
Enthousiast als Dion kan zijn, reserveerde hij voor 7 personen. De aanname was namelijk dat Mike van zijn reis uit Roemenië voor deze avond zou terugkeren om mee te komen eten. Mike en Rik zijn namelijk de enige tafelgenoten die tot nu toe aan alle edities hadden deelgenomen – en dus nooit verstek hebben laten gaan. Mike liet echter weten dat hij in Roemenië zou blijven, en Rik had een andere verplichting waarvan hij zich moeilijk los kon weken. Ondanks de duidelijke instructies van Dion – dat er nog maar 5 man overbleven – was het personeel zo van slag vanwege het ontbreken van deze vaste waardes dat ze alsnog de tafel voor 7 man hadden gedekt.
We kregen een heerlijk wit wijntje ingeschonken en Dion had zich goed voorbereid door een Bib Gourmand menu voor ons allemaal te bestellen. Toen het enigszins lang duurde voordat we ook daadwerkelijk te eten kregen, bleek dat we de aanname bij het personeel moesten ontkrachten dat Mike en Rik nog zouden aanschuiven. Onze aanname dat de avond niet zo gesmeerd zou verlopen werd gelukkig ook ontkracht en alles bleek tot in de puntjes verzorgd.
Erik, vanwege onhandige omstandigheden met de auto, werd verrast door een thee-arrangement dat misschien wel net zo goed zou bevallen als een wijn-arrangement, uiteraard zonder de nadelen van de alcoholische versnaperingen. Terwijl de overige heren konden genieten van een heerlijk fruitige wijn met peer en abrikoos smaken, werd er een vervaine thee ingeschonken voor Erik. Dit gebeurde op geheel verrassende wijze door de thee op te dienen in een wijnglas en waarbij de thee uit de onderkant van de theepot in het wijnglas terecht kwam.
Het voorgerecht bestond uit beetroot salmon en tempeh dat door de heren lustig werd “weggespaaid”. Er volgde een Chardonnay met botersmaak (en voor Erik een gepofte rijst popcorn smaak thee) bij coquillles en couscous met iets dat Tim identificeerde als beenham. Dit alles zorgde dat de sfeer verhoogde en de gebruikelijke schuine praat de overhand nam. Er volgde ook een bekentenis van Nick dat hij werkelijk overal haar heeft, behalve op zijn hoofd. Het is dat Mike aan het appel ontbrak, anders was de term “vleespet” wel gepasseerd.
Er volgde een rosé met aardbei-framboos smaak, voor Erik een groene thee met gekarameliseerde melk smaak en als gerecht piripiri calamari en baby carrots. Afhankelijk van de serveerster werd het gerecht in het Nederlands of het Engels aangekondigd. Sander vertelde uitgebreid over zijn nieuwe werkplek die verdacht veel weghad van een tent bestaande uit plastic folie en alle perikelen die komen kijken bij een kantoor dat eigenlijk nog niet is opgeleverd. Dion had wat perikelen met zijn auto die niet altijd even voortvarend werden aangepakt. Tim dacht dat zijn telefoon goed was dichtgetimmerd en Nick vertelde een trucje waarmee anderen er ook zo weer in zouden kunnen komen. En Erik bleek last te hebben van een fluitende (verwarmings)ketel (nee, geen fluitketel Tim) die aan vervanging toe was.
Om alle ellende van zich af te drinken werd er een pruimenwijn ingeschonken en voor Erik een thee die verdacht veel naar Whisky rook, en ook smaakte. Er kwam een witvis en een ossenhaas met aubergine ter tafel waarvan we lustig smikkelden. Over de hoeveelheid eten was er niet te klagen. Nick daarentegen klaagde dan weer wel over hoe etentjes altijd moesten worden afgesloten met blauwaderkaas en hoezeer hij daarvan over zijn nek kon gaan. Dion kon hem daarom zeer blij maken met het nieuws dat er een zoet nagerecht zou worden opgediend.
Als desertwijn werd er een soort van Hugo ingeschonken en ijs met advocaat. De blijdschap bij Nick verdween als sneeuw voor de zon toen hij merkte dat er zowel Hugo als advocaat in deze gang zaten. Nog net niet met zijn neus dicht en zo vlug als hij kon schoof hij het advocaat-ijs naar binnen. De Hugo verdween net zo snel uit zijn glas. Dit alles ging met zo'n snelheid dat hij zelfs vergat om een foto van dit alles te nemen. De rest genoot wel van het nagerecht – niet zo goed als kaas uiteraard – en Erik van zijn appel-amaretto thee. Ondanks het ontbreken van Mike, Rik en het kaasplankje ging iedereen content en voldaan naar huis.
