Het is de laatste jaren een verkapte traditie geworden om direct het eerste weekend van het nieuwe jaar samen een etentje te plannen. Niet allemaal hebben we oudjaar samen gevierd, dus de heenreis is een heerlijke bijeenkomst waar we elkaar eens goed in de ogen kunnen kijken en de beste wensen kunnen wensen. Tim heeft er vandaag erg veel zin in en was op donderdag al bezig om zo vroeg mogelijk in Tilburg te zijn. Helaas moesten we nog wel wat mensen werken, maar toch aardig op tijd verzamelden we in Tilburg.
Iedereen was een beetje verbaasd dat Mike daar mooi in kostuum aankwam. Maar hij was er van overtuigd dat we de eerste keer in het jaar altijd in het net gingen. Nick die nog een blauwe maandag in Tilburg gewoont heeft wist het perfecte specialbiercafe uit te kiezen en al snel zaten we achter een heerlijk glas bier met buitengewone bitterballen voor onze neus. Het is even wachten totdat we compleet zijn, want Sander en Dion komen beide later vandaag. Sander is al snel aanwezig, gelukkig voor Mike ook perfect in kostuum gestoken. Na wat uren aan de speciaal biertjes is het dan tijd om een aantal deuren te verplaatsen naar het restaurant van de avond. Nick heeft voor ons gereserveerd bij Rosalie.
In het restaurant worden we meteen welkom geheten door een aantal overenthousiaste oberinnen. En worden we netjes langs de ingang aan een tafel gezet, verstopt langs de wijnvitrine. Alsof ze exact wisten wat voor soort gasten wij waren. Ook al is Rik er vandaag erg happig op om niet aan de wijn te gaan en hij steekt een heel betoog af om het lekker bij speciaal bier te houden vandaag. Helaas voor hem gaat de rest daar niet echt aan mee en al snel staat de eerste fles witte wijn op tafel. Het is nog steeds wachten op Dion die eerst nog even langs het werk moest vandaag. Voor iemand die tegenwoordig haast structureel thuiswerkt betekent dat dus ook slechte time management ten opzichte van de reistijd, want een half uur te laat komt hij eindelijk bij het restaurant aan kachelen. Maar omdat hij ook heeft aangedragen om iedereen naar huis te brengen hoor je ons natuurlijk niet klagen. En wat nog belangrijker is, we zijn nu Dion er weer is eindelijk compleet. De laatste keer dat we er met zijn allen waren was nog in de tijd van QR codes en sluitingstijden voor de horeca. Dus dit zegt wel iets over het belang van deze avond.
Gelukkig kan onze amateur fotograaf Nick zich al even uitleven, de tafel wordt alweer opnieuw ingedeeld alleen maar om het welkomstkaartje wat bij de tafel stond op de foto te zetten. Kunstwerken worden van de muur gehaald, alles voor de juiste foto. En net zoals meestal begint Nick ook weer snel met het klagen over het eten. We beginnen de avond met een meesterlijke steak tartaar. Wat tot de verbazing van Nick wel erg rauw is. We moeten die jongen nog veel leren, want hij weet niet dat steak tartaar altijd heerlijk rauw vlees is. Maar naast het eten volgt gelukkig al snel wat meer wijn, waardoor Nick ook snel weer stil is. Tussen al het wijn en eten door moet Tim al snel naar de wc. Hij komt terug van de wc met de grootste grijns op zijn gezicht. Super blij dat hij is dat er boven de wc een spiegel hangt waardoor je jezelf kan zien plassen. Al snel willen meerdere weten wat er zo bijzonder is. Alleen komt iedereen aanmerkelijk minder vrolijk terug van de wc dan Tim. Na lang beraad zijn we eruit dat je alleen jezelf in de spiegel kan zien als je ruim een meter van de wc vandaan staat. Dit kan twee dingen betekenen, of Tim heeft een brandslang in zijn broek hangen, of hij heeft heel de vloer onder gezeken.
De wijn wordt heerlijk vol geschonken door het vrouwelijk personeel dat maar al te graag ons bediend. Nick weet ondertussen nog iemand te regelen die de wijnkast in wil klimmen om een perfect plaatje van ons gezelschap te schieten. Maar net als zovaak zijn we snel het begrip tijd kwijt, voordat we het door hebben zijn we al langzaam door de gangen heen. Het eten was wederom hemels, maar vraag alstublieft niet na wat we allemaal op hebben. Wat we wel weten is dat Nick wederom niet tevreden is over zijn eten. Als het niet zwartgeblakerd is dan hoeft die jongen het niet. De geweldige eend, die een beetje rose van binnen was hoefde hij niet en werd linea recta teruggestuurd naar de keuken om eerst gecremeerd te worden. Nadat de eend aangebrand terugkwam begon Nick er toch maar aan.
Allen zijn we een beetje van slag af als blijkt dat we geen kaasplank krijgen in ons menu. We sluiten vandaag af met een wat ijs. IJs ja, iets waar we allen niet van kapot zijn, als snel word nagevraagd of ze niet als extra gang een kaasplank bij elkaar kunnen schrapen en gelukkig is dit mogelijk. In eerste instantie zijn we een beetje bang, krijgen we wederom een kilo Parmezaanse kaas op ons bord, zoals in Voorschoten of weten ze een echt kaasplank van te maken? En ze weten er ook nog iets lekkers van de maken, met bijgevoegde compote. Dus al onze angst was voor niks geweest. De rest van het restaurant is al verlaten en het personeel begint langzaam naar huis te gaan. Voor ons is het jaren/maanden geleden dat we allen aanwezig waren dus we nemen de tijd om lekker na te tafelen. Er komt weer limoncello tevoorschijn en we zitten te genieten. Niet allemaal want na de kaas heeft Tim het op een rennen gezet om zijn trein terug naar het winderige Leiden te nemen.
We worden beetje bij beetje meer naar buiten gekeken door het personeel, dus het wordt echt tijd dat we naar huis toe gaan. Onderweg naar buiten vind Mike nog een mooie paraplu en aangezien het vanmiddag geregend heeft, wordt deze maar meegenomen. Hij heeft er zin in en in het stukje naar de auto lopen krijgt iedereen wel een tikje van de paraplu in zijn/haar/het edele delen. Dion is zo aardig om ons allen naar huis te brengen en rijd via een aantal landweggetje terug naar huis.
Helaas nemen onze mede weggebruikers het niet zo nou met de weghelften en halverwege de reis hebben we een soort van ongeluk. Niks ernstig, maar er wordt een bocht door iemand te krap genomen waardoor de spiegels elkaar een tikkie geven. Gewoon een vriendelijke highfive zonder veel gevolgen. Helaas werden we aangetikt door een overijverige 18 jarige nieuwe bestuurder die volledig in de stress schiet. Hier zien we gelukkig direct dat Dion zoon is van een monteur. Spiegeltjes worden gemaakt, nummer worden uitgewisseld en afspraken om contact te houden zijn opgeschreven. Dion zal nooit meer iets horen van onze collega bestuurder. Dus gelukkig eind goed al goed. En de terugweg wordt met snoeiharde techno alleen maar beter. Dion zorgt er natuurlijk voor dat we veilig thuiskomen na dit avontuur. En dat staat eigenlijk wel symbool voor ons tafelgenootschap. Af en toe delen we een high five uit aan iemand die er niet op zit te wachten, maar samen zorgen we wel voor elkaar en houden we een oogje in het zeil dat het altijd goed komt.