We hebben het er lang over gehad, het is vaak de revue gepasseerd. Maar na lang uitstellen is het nu eindelijk zo ver. Ons tafelgenootschap gaat internationaal, dit weekend gaan we naar Lissabon om daar een heel weekend te genieten van de Portugese cuisine. Helaas hebben we één achterblijver. Sander is helaas nog steeds geveld door een opspelende rug en laat het heuvelachtige Lissabon dus schieten. Met pijn in ons hart en een traantje op onze wang laten we de jongen dus achter in het Nederlandse regenachtige weer.
Op vrijdagmiddag hebben we afgesproken op het altijd gezellige Eindhoven Airport om onze vliegreis naar Lissabon te nemen. Als verstandige jongemannen zijn we heerlijk op tijd, dus we hebben alle tijd van de wereld om gezamenlijk in de bar even wat lekkere biertjes te drinken. Tijdens het drinken van de biertjes komen de eerste berichten uit Schiphol binnen waar vandaan Tim vertrekt dat hij toch wel wat vertraging gaat hebben. De rest heeft hier gelukkig weinig boodschap aan en we vertrekken heerlijk op tijd met het vliegtuig. Aangekomen in Lissabon blijkt de vertraging van Tim wel mee te vallen en hij land ongeveer dezelfde tijd als ons. Na eventjes op de koffers te moeten wachten, die we gelukkig dankzij de airtag van Nick op de millimeter kunnen volgen, is het tijd om naar ons appartement te gaan. Het kopen van de metro tickets kosten even wat moeite. Maar dit was voornamelijk omdat Mike geen zin had om alle informatie te lezen en gewoon op wat knoppen aan het bashen was. Maar een enkele reis van 80 eu was toch wel iets te prijzig.
Na een kleine metroreis komen we ongeveer aan bij ons appartement. We wisten dat we nog een klein stukje moesten lopen. Wat echter niet in de beschrijving stond was dat het stukje lopen recht omhoog was en bestond uit het beklimmen van veel trappen. Dion, Nick en Tim lagen al snel puffend op de grond en toen Mike aan gaf dat we nog eens een aantal trappen op moest worden gelopen werd ernstig getwijfeld aan de navigatiekunsten van Mike. Helaas voor hen blijkt hij het gewoon correct te hebben en na de klimtocht staan we bij ons appartement. De verrassing was hier nog iets groter toen de deur open ging en er een eindeloze trap naar boven zichtbaar was. Erik en Tim hebben geluk met hun kamer op de begaande grond. De rest moet maar de trap op. En de trap is me toch een partij stijl en hoog. Maar ook deze klimtocht wordt overleefd en aan het einde van de klimtocht ligt er een prachtige loft klaar. Mooi cozy appartement voorzien van alle gemakken. Nadeel van een loft is dat er ook mensen in het loft gedeelte slapen. Vooral voor Mike en Dion was dit een uitdaging, omdat zij in het weekend wel tientallen keren hun hoofd aan het dak hebben gestoten.
Na even bijkomen in het appartement en wat snacks/drinken en versnaperingen gehaald te hebben is het tijd om de eerste avond te genieten van Lissabon. Het idee is om de eerste avond heerlijk lokaal te eten. Volledig te genieten van de Portugese cultuur. Voor de zaterdagavond was er een mooi restaurant gereserveerd, voor de eerste avond niet. Dit betekent ook direct een stukje lopen de berg af om aan om de baai een mooi restaurantje te zoeken.
De korte zoektocht naar een restaurant wordt echter nogal een zoektocht. Doordat iedereen andere eisen heeft aan het eten wordt het even zoeken naar een geschikt restaurant. Eentje met veel vis en toch vlees, tapas en toch a la carte, lokaal maar toch groot. Je kent het wel, Nederlanders met hun specifieke eisen. Maar na een kleine rondtocht door Lissabon vinden we eindelijk een klein geschikt restaurant. Er wordt voor ons een tafel gemaakt en direct worden we hartelijk welkom geheten. Het heeft even een paar uur geduurd maar nu is het tijd om ons helemaal onder te dompelen in de lokale cuisine van Lissabon. Al snel hebben ze in het restaurant door met wat voor gezelschap ze te maken hebben aangezien er direct een lading drank wordt besteld. Een karaf witte Sangria, een karaf normale sangria en een fles rode wijn. We zijn gesetteld en zitten we helemaal in ons ritme. De drank gaat sneller op dan dat de ober ons kan bijhouden en na een rondje drinken volgen de eerste gerechten op tafel. Als voorgerecht hebben we gewoon de gehele kaart besteld en er komt een mix aan gerechten op onze tafel. De geroosterde chorizo worst was een absolute topper. De Portugese bitterballen met kaviaar waren ook een vreemde maar heerlijke gewaarwording.
Tussen al het geweld van het eten en drinken door zijn we al helemaal in ons element. Onderwerpen als "pegging" worden al op de tafel gegooid. En tussen allen onzin onderwerpen nemen we ook weer even de tijd om echte goede gesprekken met elkaar te hebben. De afgelopen en komende tijd staat er weer veel voor ons te veranderen. Babies die komen, nieuwe huizen en nieuwe banen. Ondanks dat we ons op deze avonden soms als 16 jarige gedragen worden we wel degelijk volwassen.
Na de voorgerechten komen er nog betere hoofdgerechten aan. Zonder dat we het wisten is dit restaurant waar we zomaar binnen zijn gelopen een schot in de roos. Lokale specialiteiten zoals octopus en kabeljauw zijn echt fantastisch. Dit terwijl de witvis pastei taartjes ook geweldig zijn. Zonder dat we het door hebben schiet de tijd voorbij. We beginnen door te hebben dat we er al langer aanwezig zijn als we weer eens onverschrokken om ons heen aan het staren zijn naar al het moois binnen. Er komt een stel binnen waar de dame zich voor ons uitgebreid posteert en we kunnen genieten van alles. We hebben pas echt door dat we al lang in het restaurant aanwezig zijn als de drank die we bestellen op begint te raken. Hiermee is ook een einde gekomen aan ons eerste etentje.
Maar dat betekent niet dat de avond al is afgelopen. Onderweg naar ons appartement komen we nog een mooi speciaal bier café tegen wat we toch even moeten uitproberen. Ook het bier in Lissabon is heerlijk, dus we zitten heerlijk te genieten van IPA's. Nick en Tim sluiten iets later aan omdat ze op straat nog wat mensen waren tegengekomen waarmee ze wel uit wilden. Maar ook zij vonden snel de weg naar het speciaalbiercafe om te genieten van wat bier. De mensen in het café waren wel anders, of beter gezegd, erg Zuid-Europees. Er zat een dame aan de tafel uitgebreid haar flamous flappen goed te leggen voordat ze plaatsnam op haar barkruk. Mike was meteen geobsedeerd en kon er niet over ophouden. Hij zit al te zwaaien en knipogen naar haar. Nadat we ook hier de laatste ronde hadden meegemaakt was het toch echt tijd om terug te gaan naar ons appartement. Morgen hadden we een drukke dag met het bezoeken van de stad en het etentje waar we echt voor waren gekomen. Slapen ging niet voor iedereen even makkelijk, omdat Dion niet had verteld dat hij een grote brombeer had verstopt in zijn koffer. Maar met de white noise van Dion zijn gesnurk is toch iedereen in slaap gevallen.
Zaterdagochtend is voor iedereen een vroege ochtend. We hebben de avond zonder problemen overleefd en ondanks dat het een klein slagveld was geweest zijn we toch allemaal direct fit en wakker. Mike is even vergeten dat hij op een kamer ligt met fanatieke formule 1 fans. De sport waar Mike echt helemaal niks om geeft. Maar er wordt in de woonkamer fanatiek de kwalificatie terug gekeken. Mike besluit maar even om alvast te douchen en ziet daar op zijn telefoon de uitslag van de kwalificatie. Niet wetend dat Nick heel de ochtend zijn telefoon nog niet heeft aangeraakt om deze kwalificatie "live" in spanning terug te kijken. Dus hij komt van een koude kermis thuis als Mike vol enthousiasme de uitslag alvast verklapt. De sfeer slaat zelf een beetje om naar agressie, net als een echte formule 1 fan. Mike besluit daarom maar naar beneden te vluchten en met Tim een winkel te zoeken om een ontbijt bij elkaar te zoeken.
Na het ontbijt is het dan tijd om de toerist uit te hangen in Lissabon. We hebben een mooie route bedacht waarmee we lekker alle toeristische attracties kunnen afvinken. We beginnen bij het kasteel wat vlak bij ons appartement ligt. Gelukkig zitten we al halverwege op de berg, en hoe kunnen we de ochtend nou beter beginnen dan een lekkere looptocht de berg op. Na de voettocht komen we bij het kasteel uit. Gelukkig zijn de mensen kuddedieren en staat er een wachtrij van 100 meters. Dit terwijl je gewoon langs de wachtrij af kon lopen en online je ticket kon bemachtigen. Als generatie Y weten we gelukkig hoe dit werkt en binnen no-time staan we binnen. Wat is er te zeggen over het kasteel/fort. Heb je er 1 gezien dan heb je alle forten in de wereld gezien, maar het ziet er leuk uit. Het mooiste wat er was, is wel het uitzicht wat je hebt over Lissabon. En de vele pauwen die er rondlopen. Dion blijkt een perfecte imitatie van een pauw na kan doen en houdt zich ook niet in om dit aan iedereen in het kasteel te laten horen. Nick en Tim maken graag volledige fotoreportages van elkaar. Het lijken wel twee 16-jarige meisjes op het strand van Lloret de Mar. Erik gaat ook mee doen, maar hij is allen bezig om foto's van het vrouwelijk schoon te maken. In het kasteel liep namelijk genoeg vrouwelijk schoon rond voor een mooie fotocollage.
Nadat we het hele kasteel van binnen en buiten gezien hebben besluiten we om een looptocht naar de rivier te maken en daar even de sfeer te proeven. Tijdens deze looptocht krijgen we direct een gevoel bij Lissabon. Volgens Mike is het maar een grote brok doffe ellende. Maar zelf hij loopt zichtbaar te genieten van het weer en de stad. Al snel komen we erachter dat de gehele stad volloopt met Noord-Afrikaanse verkopers. Aan Rik beginnen ze zonnebrillen te verkopen, maar bij het afwijzen van de zonnebrillen bieden ze direct de volgende handelswaar aan. Openlijk op straat worden er verschillende verdovende middelen aangeboden. We weten niet of we het de eerste keer goed horen, maar we komen erachter dat dit de normale gang van zaken is in Lissabon. Om de verkopers te ontvluchten en omdat we al een lange tocht in de benen hadden besluiten we maar om even op een terrasje te gaan zitten. Niks zegt zo vakantie als om 11.30 op een terras plaats te nemen om aan het bier te gaan. We hebben nog geen lunch op, maar bier kan er altijd wel in. Na het biertje lopen we weer verder langs de mooie trekpleisters van Lissabon, we zien een kerk, een lift en een grote boog. Fantastische stad dus.
Lissabon is gebouwd op een aantal heuvels, dus het rondje door de stad heen lopen wordt al snel een hele beklimming. Maar als jonge mannen die we zijn laten we ons natuurlijk niet tegenhouden om iets te missen van de stad. Dus we beginnen aan de volgende heuvel beklimming omdat er bovenop een soort van klooster/kerk ligt die schijnbaar de moeite waard is. Tijdens de tocht omhoog komt Erik opeens tot de conclusie dat er in Lissabon veel vrouwen rondlopen zonder BH. Waar hij deze wijsheid vandaan haalt weten we niet exact, maar het is fijn dat iemand op de details let. Boven gekomen blijkt de kerk/klooster een grote dof te zijn. Niks te zien, gewoon een oud in elkaar gestort gebouw. Niet echt de tocht naar boven waard zou je denken. We vinden echter bovenop de heuvel een echte Duitse Biergarten, maar dan op zijn Portugees. Dus geen potten met bier, maar sangria. Geen gebraden zweinenaxle, maar gegrilde chorizo. We eisen een tafeltje op en zitten we heerlijk in de zon te genieten. Het uitzicht over de stad is geweldig en we houden het hier wel even in de zon vol. Net als vaak tijdens het eten gaat het hier ook al weer snel over "aparte" zaken. Hoe we er ooit opkomen weten we niet, maar ook vervallen we hierin onze oude gewoontes van heerlijke praat. Nadat al het eten en drinken op is, is het tijd om toch maar eens een echte lunch te zoeken.
Na een klein stukje lopen komen we warempel een echt Gordon Ramsey restaurant tegen, of een restaurant waar hij zijn naam aan het verkocht dat kan ook. We besluiten om hier maar naar binnen te gaan. Een lekkere pizza gaat er op dit moment van de dag wel in. We worden naar een mooi tafeltje gebracht en de flessen wijn vinden de weg weer naar onze tafel. Pizza's zijn echt Gordon Ramsey kwaliteit. De WC's echter niet. Door het vele lopen is het tijd voor enkele om hier even gebruik van te moeten maken. Waaronder ook Erik die even voor een flinke nummer 2 gaat. Halverwege de daad komt hij er alleen achter dat er helemaal geen toiletpapier. Niemand anders van ons in de beurt, dus hij besluit maar even om met zijn broek op zijn enkel van hokje te wisselen. Gelukkig voor hem is daar wel een rol aanwezig en kan hij netjes zijn daad afronden.
Na het eten merken we allemaal toch wel dat we geen 18 meer zijn. Hierom maken we de keuze om even op ons gemakje terug te lopen naar ons appartement zodat we even kunnen bij rusten. Het is nog een flink tocht om terug te komen. Eenmaal terug hebben een aantal die rust ook wel even nodig om een klein dutje te doen. Tim en Erik zijn echter de strijders om direct door te gaan en opzoek te gaan naar een mooi cafeetje in de buurt. Dat in de buurt blijkt bij hen niet helemaal duidelijk, want ze vinden een tent aan de andere kant van de stad. Wel in de buurt van ons restaurant, maar de rest besluit om niet helemaal naar de andere kant van de stad al te lopen. Hierom wordt de klassieke groene wijn uit Portugal maar open getrokken en hier in het appartement even van te genieten. We komen erachter waarom het fenomeen groene wijn alleen in Portugal is aangeslagen omdat het een nogal aparte smaak heeft. Of het komt omdat we in ons appartement gewoon een goedkope fles hebben gekregen, maar het was niet weg te krijgen. Dus maar even een snelle douche voor iedereen en dan wordt het tijd om Tim en Erik te zoeken in de stad en ons klaar te maken voor de reden van ons bezoek aan Lissabon, ByTheWine!
Zoals gezegd hebben dachten we dat Erik en Tim lekker gezellig bij ons in de straat aan het genieten zijn van een drankje. Als we de echte locatie doorkrijgen komen we wel tot een kleine verrassing te staan. Het gaat een voettocht worden van ruim een half uur. Tijdens de tocht worden er weer door verschillende "handelaren" waren aangeboden aan ons. Of we zien er echt heel erg Nederlands uit, of heel erg als drugsgebruikers het kan allebei. Na een flinke tocht komen we eindelijk bij een kleine Mexicaan aan waar Erik en Tim aan het genieten zijn. En de jongens zijn flink aan het genieten. Het is te merken dat er al een aantal drankjes in zijn gegaan. Vooral te merken aan het flinke volume van Tim en de foto's die Erik aan het maken is van het vrouwelijk schoon binnen. De rest kan gelukkig nog even aansluiten voor een klein drankje voordat we naar ons restaurant moeten. We gaan vanavond eten bij ByTheWine in Lissabon. Het was online een flinke zoektocht geweest voor de organisatie om een leuk restaurant te vinden. Maar dit blijkt een schot in de roos te zijn. Mike heeft al een aantal vrienden gesproken die er ook toevallig gegeten en hebben en iedereen is laaiend enthousiast.
Dat het een gewillig restaurant is blijkt ook wel als we aan komen lopen er een een flinke wachtrij voor de deur staat. Tim als grote jongen heeft het na een aantal drankjes niet op even wachten en banjert al Nederland schreeuwend "We hebben gereserveerd" dwars door de rij heen om naar binnen te gaan en iemand van het personeel aan te tikken. De rest staat een beetje beschamend af te wachten wat er van gaat komen. Maar Tim krijgt het snel voor elkaar om iedereen binnen te loodsen. We worden achterin een erg mooi restaurant geplaatst. De naam ByTheWine komt ook wel naar voren, letterlijk overal waar je kijkt zie je flessen wijn staan. Wanden vol, het volledige dak is ermee versierd. Als we eenmaal plaats hebben genomen laten we ons door de ober volledig overtuigen voor de juiste fles wijn en we bestellen er maar meteen meerderen. Omdat hij anders zo vaak moet lopen. Gelukkig kan hij er erg om lachen en zal nog meerdere keren tijdens de avond langs komen om weer een aantal flesjes achter te laten voor ons. We wisten niet exact wat we van de kaart moesten denken, maar het blijkt een wijn en steak kaart te zijn. Dus tijdens het voorgerecht staat de tafel vol met allerlei heerlijks. Van biefstuk puntjes tot worstjes tot een hemelse buikspek. We zijn helemaal in ons element hier. We zitten heerlijk te genieten in een fantastisch restaurant met een berg wijn en vlees. Kan ons leven nog beter?
We zijn natuurlijk in Portugal het land van Christiano Ronaldo, de tweede Ronaldo, dus we kunnen het niet tegengaan dat er tijdens het eten soms een SIUUUU klinkt om aan onze Portugese medemensen te laten horen dat we aan het genieten zijn. Na het voorgerecht volgen er nog meer heerlijke hoofdgerechten, steaks in verschillende soorten en maten vinden de weg naar onze tafel. Met meerdere flessen wijn aangevuld natuurlijk. We zitten zo al even heerlijk te genieten dat we niet door hebben dat Dion al even is verdwenen. We weten tot de dag van vandaag niet wat er heeft plaats gevonden op de gender neutrale wc, maar we vermoeden een flink slagveld. Maar hij kwam met een fantastische glimlach van de wc vandaan dus het zal wel een flinke opluchting voor hem zijn geweest. Na het eten is het natuurlijk tijd voor een toetje. Maar het toetje moet even wachten omdat Tim eerst nog even een glas wijn moet laten vallen. Kan natuurlijk de beste overkomen, maar we willen niet zeggen dat zijn alcoholconsumptie er iets mee te maken heeft. Hij is alleen erg onrustig en luid aanwezig. Na het toetje zitten we nog even te twijfelen om nog een fles wijn open te breken. Lang kunnen we echter niet twijfelen, omdat Tim al buiten staat en ons aan het aansporen is om uit te gaan. We gaan dus niet rustig de avond opstarten, maar gewoon maar meteen uit in Lissabon.
Uitgaan in Lissabon betekent dus uitgaan op Pinkstreet. De naam van de straat is schijnbaar ook de kleur van de straat. Het Stratum van Lissabon heeft een mooie roze kleur. We komen er voor ons gevoel erg vroeg aan omdat Tim naar buiten rende in het restaurant. Echter de straat staat al helemaal ram vol. We komen er wel achter dat het gehalte dronken Engelse erg hoog hier is. Of beter gezegd, het zijn alleen maar dronken Engelsen. We laten ons hier niet tegen houden en na wat rond gekeken te hebben duiken we een pub in. Wat we hier aantreffen overtreft alleen onze stoute gedachtes. De hele tent staat vol met 18 jarige Engelsen, de wanden zijn bekleed met een soort spiegels en het dak is met roestvrij staal bekleed. Als het een iets andere setting zou zijn zou het een perfecte stripclub zijn. Echter het is dus een lekkere pub.
Er staat een DJ heerlijk wat jaren 2000 muziek te draaien, dus het is een heerlijke hitjes parade binnen. We hebben een lekker plekje aan de bar gevonden en de eerste Engelse pints komen onze kant op. Wonder boven wonder komen we erachter dat de drank hier bijna gratis is. Dat zorgt er alleen maar voor dat ons tempo nog wat verder wordt opgeschroeft en dat er meerdere keren een SIUUUUU door de pub heen klinkt van pure enthousiasme.
Nick is al snel klaar met het bier. Die jongen drinkt het ook nog niet zo lang dus we zijn het wel gewend. Gelukkig hebben ze ook in Lissabon baco's. Hier komt hij alleen van een koude kermis thuis. Want het blijkt dat het erg veel bacardi is en wat cola voor de kleur. Na het eerste glas beginnen zijn ogen te stralen en dan weten we allemaal wel hoe laat het is. Na een aantal biertjes en baco's willen we toch wel eens wat anders dan een tent vol met Engelsen. Dus gaan we even kijken of we iets leuks kunnen vinden een aantal deuren verder. Het blijkt nu overal erg druk te zijn en overal staan wachtrijen om binnen te komen. Maar na een kleine zoektocht komen we toch een leuke tent tegen. Beneden knetter druk, maar boven vinden we gelukkig een klein tafeltjes waar we nog even kunnen genieten van de ervaring die Lissabon is. We kijken ook hier onze ogen uit. Voor de DJ booth staan twee lounge banken waar een aantal mensen helemaal out in liggen te gaan. Maar er staat gelukkig ook een bevallige vrouw van in de 40 lekker zweverig uit de muziek te dansen. Een leuke tent dus voor ons.
Er ontstaat een kleine discussie, want de pretoogjes van Nick gaan niet meer weg en hij wil naar de gedver gaan vandaag. Hij loopt vrij te pushen om naar de stripclub te gaan, want zoals hijzelf het omschrijft "ik ben GVD Geil". De rest heeft er eigenlijk weinig zin in en bevalt het hier wel. Nick vind gelukkig in Erik een partner in crime die wel mee gaat. Dus de twee mannen gaan samen op pad. De rest zit nog even lekker te pilsen om daarna toch maar langzaam terug te gaan naar het appartement. Nick en Erik zijn de striptent niet in geweest, want de entree was toch net te gortig. Ze zijn gewoon terug gegaan naar de pub om daar nog een aantal drankjes te doen en niet veel later in het appartement aan te komen. Veel praat dus, weinig waargemaakt helaas.
Tijdens de terugweg klinkt er nog regelmatig een erg vrolijke SIIUUUU door de straten van Lissabon waar we toch wel een paar fantastische dagen hebben gehad. De SIUU verandert in onze loft naar een AARGG omdat Mike door Rik geholpen van de loft trap af valt. Heel het weekend is het zonder hulp goed gegaan. De ene keer dat hij geholpen wordt stuitert hij de laatste trede naar beneden. Volgens Mike ligt dit echt aan de galante hulp van Rik, volgens Rik ligt dit echt aan het kalf Mike wat naar beneden stormt. We weten allemaal wel dat de waarheid ergens in het midden ligt. Gelukkig geen grote schade bij Mike, dus met een lach is alles al weer in orde.
De laatste ochtend waren we allen redelijk op tijd weer wakker. We willen nog iets van de dag maken. Maar voordat er iets van de dag kan worden gemaakt moet er eerst Formule 1 terug gekeken worden. Nick heeft gedreigd om lijfstraffen in te voeren als vandaag weer de uitslag wordt verklapt. Dus Mike moet zijn best doen om zijn mond dicht te houden. Gelukkig is het een race vol incidenten, dus Mike is soms sterke verhalen aan het vertellen over de F1 race die toch allemaal niet werden geloofd. Echter blijken ze aan het einde allemaal waar te zijn. Grote crashes, herstarten, nog meer herstarten en iets met auto's, dus echt een F1 wedstrijd. We merken echter al wel aan Nick en Erik dat het iets minder slapen en stevige Baco de mannen toch een beetje begint op te breken. Ik wil niet zeggen dat ze pips overkomen, maar ze hebben beide wel even moeite met het opstart van de dag. Na de F1 moeten we allen even douchen en omkleden, want helaas moeten we ons appartement alweer verlaten. We vliegen vanavond pas terug dus we kunnen ons nog een middag vermaken in Lissabon. Het is gelukkig wederom fantastisch lekker weer, dus dat moet ook vandaag wel goed komen.
Tim wil perse aan het grote plein ontbijten, we lopen dus maar daar naartoe terwijl hij al die kant op snelt. De gehele tocht lopen we langs verschillende lekker ruikende bakkerijen, lunchrooms en andere ontbijtgelegenheden. Maar Tim wil perse genieten aan het grote plein. In de zon wel te verstaan. Als we eenmaal op het plein aankomen blijkt dat de zon helemaal niet op het plein staat en dat er overal schaduw is. Hiernaast zijn alle terrassen op het plein nog gesloten. Dus we zijn allen erg blij dat we al het lekkers gemist hebben om hier te eindigen. Tim banjert een terras op en zegt tegen het personeel dat we plaats nemen en dat ze ons kunnen bedienen. Het duurt even voordat ze Tim begrijpen en dat er iemand wakker is gemaakt die ons kan helpen. Maar toch kunnen we plaats nemen. We horen dat de keuken nog dicht is, maar als we echt willen dat er wel koffie voor ons gezet kan worden. Niet echt waar Tim op hoopte, maar we moeten het er maar mee doen. Er wordt dus snel even genoten van een bakje koffie of thee voordat we maar besluiten om een echte plek te vinden om te eten.
Na een korte tocht langs het water komen we aan bij de foodhall van Lissabon. We vinden hier gelukkig direct een heerlijk plekje en nemen plaats. Niet veel later staan er voor ons een aantal burgers klaar en iedereen kan zijn buikje vol eten. Nadat het buikje vol is, moeten bij een aantal van ons ook het buikje weer worden geledigd. Echter de WC's hier verdienen niet echt een HACCP kwalificatie want ze zijn nogal smerig. Maar we moeten iets op dit moment. Omdat het heerlijk weer is besluiten we maar om langs het water te crashen. We vinden hier een aantal heerlijke bankjes met uitzicht over het water. Het blijkt dat de dagen met weinig slaap toch wel flink wat van ons heeft geeist en liggen we allen hier heerlijk weg te dromen in de zon.
Nick heeft ons warm gemaakt voor een heerlijke foodcourt op het vliegveld. Hij is al eens eerder via Lissabon gevlogen en omschrijft een fantastisch uitziende foodcourt vol lekkere restaurants en een goede sfeer. Iets wat de meeste vliegvelden ook echt niet hebben. We geloven hem natuurlijk op zijn blauwe ogen en vertrekken hierom maar iets eerder naar het vliegveld om daar maar te genieten van het eten en rust. Na een korte metro reis komen we aan op het vliegveld en zijn we klaar om te genieten van de geweldige foodcourt. Nick komt er echter achter dat zijn foodcourt in de andere terminal is en dat onze terminal kaal en saai is. Met alleen maar 1 winkeltje en een McDonalds. We komen dus van een koude kermis thuis.
Gelukkig vinden we een lekker plekje. Het meest premium plekje van het gehele vliegveld. In het winkeltje/restaurant, mooi centraal, uitzicht op alles en groot genoeg voor ons allen 6en. We zijn dus tevreden mensen. We hebben er ook plaats genomen en niet verplaatst. Dion heeft alleen eerst de volledige winkel leeggekocht om te eten, om daarna de McDonalds te plunderen. Dion heeft van die dagen dat hij maar kan blijven eten en vandaag heeft hij er echt een.
Nadat we een flinke tijd aan onze tafel hebben gezeten krijgen we toch wel het verwijt van de restaurant owner dat we er al lang zijn maar het ook al even is geweest dat we iets hebben gekocht. Omdat het zijn beste tafel is, geeft hij ons de niet zo subtiele hint dat we toch echt meer moeten besteden of anders graag weg moeten gaan. Hierom besluiten we maar om zes water te bestellen. Dion krijgt de ondankbare taak om dit bij de beste man te doen. En je ziet bij het opnemen van de bestelling alle levensplezier uit de restauranteigenaar vloeien. Tegelijkertijd de haat tegen Nederlanders alleen maar toenemen, dus een win win situatie voor ons. Voor ons was het alleen maar een lolletje, omdat onze vluchten elk moment vertrekken, dus we gaan toch zijn restaurant verlaten. Gelukkig heeft Tim voor de terugreis ook nog wat vertraging en kunnen we nog even genieten hoe er mensen hun reiskoffers moeten leeghalen en drie lagen kleding aan moeten trekken omdat RyanAir soms onmogelijke eisen heeft. Niet ons vliegtuig, dus niet ons probleem. Maar het kijkt toch heerlijk weg op een vliegveld. Zonder problemen komen we weer allen thuis. Nick heeft zijn auto op de P&R staan en vertikt om 10 minuten op de bus te wachten, hierom besluit hij maar om een dure taxi te pakken.
Als we terugkijken op onze eerste keer Panjoel Internationaal kunnen we alleen maar spreken van een doorslaand succes. We zijn met zijn allen naar een fantastische stad gegaan. Waar we begin April al een weekend lang hebben kunnen genieten van heerlijk weer. In onze reis hebben we alleen maar geweldig gegeten, wat toch de reden is waarom we zijn gegaan. Dit allemaal met de beste mensen om een weekend weg te gaan.
P.S.
Al een aantal jaren maak ik nu deel uit van ons eetclubje, maar omdat het woord eetclubje nogal degelijk klinkt, heb ik het liever over een tafelbroederschap. Want we leven in drukke en hectische tijden, soms zijn de dagen zo volgepakt dat we de belangrijkste zaken vergeten.
Zo ook vriendschap. Hoe gejaagd we ook leven, voor goede vrienden en dito eten is de agenda nooit te vol. Vandaar dat we deze gezelligheidsvereniging zijn. We proosten op vriendschap, vlees en vis en heerlijke wijnen.
Groet Mike